Ο αγαπημένος παπα-Γρηγόρης από τις «Άγριες Μέλισσες», αλλά και ο καλοκάγαθος άνθρωπος του Θεού Μαυρογένης από την ταινία «Το δείπνο του βοσκού», που σαρώνει τα βραβεία στο εξωτερικό, ο Κωστής Σαββιδάκης, είναι απλός, ήρεμος, γεμάτος από τις διδαχές και την αγάπη του Χριστού, που νιώθει ότι τον περιβάλλει διαρκώς.

Μας μίλησε γι’ αυτά τα θεία «δώρα», τα θαύματα, τις πληγές του, τις μεγάλες του απώλειες, αλλά και την πίστη του, που του έδωσε τη δύναμη να αντέξει τον πόνο. Ακόμα, μας αποκάλυψε τη «συνάντησή» του με τον Χριστό, αλλά και την… επόμενη με την Παναγία, την οποία πιστεύει ότι θα έχει σύντομα. Η καρδιά του είναι γεμάτη από πίστη και ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχει ζήσει, καθώς και για όσα θα έρθουν. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν, όπως μας αποκάλυψε, έχει νιώσει το άγγιγμα του Ιησού Χριστού όχι μόνο μία, αλλά πολλές φορές. Πραγματική ευλογία!

Πού γεννήθηκες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο, αλλά ο προπάππος μου ήταν από τα Σφακιά, οπότε έχω καταγωγή από την Κρήτη. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά η οποία ονομάζεται Caserma Regina (ιταλικός στρατώνας) κι εκεί τότε ήταν η Σχολή Χωροφυλακής. Ωραία χρόνια τότε, χανόμασταν στις αλάνες, όπου παίζαμε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό, περνούσαμε ανέμελα. Έχω δύο αδελφές, την Ελένη, που είναι έντεκα μήνες μεγαλύτερή μου, και την Κατερίνα, έξι χρόνια μικρότερη από εμένα. Ήμουν από μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων, οι οποίοι προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα για να μεγαλώσουν τρία παιδιά. Ήταν δύσκολη εποχή, αλλά δεν μας έλειψε τίποτα. Ο πατέρας μου Νικόλαος ήταν εργολάβος οικοδομών και η μητέρα μου Ελευθερία δούλευε ως μαγείρισσα στη Σχολή Χωροφυλακής.

Οι γονείς σου σου έδωσαν αγάπη; Και πώς ήσουν ως παιδί;

Ναι. Θεωρώ ότι αυτό που είμαι το οφείλω σε αυτούς. Μου έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν απλόχερα. Ήμουν πολύ ντροπαλός. Κρυβόμουν στο τελευταίο θρανίο, κακός μαθητής, βαριόμουν πάρα πολύ το διάβασμα.

Πότε κατάλαβες και είπες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

Ήμουν επτά χρόνων, όταν είδα μια θεατρική παράσταση στη Ρόδο. Τότε ήταν δύσκολο να δεις θέατρο στην επαρχία, πόσω μάλλον σε ένα νησί που ήταν δύσκολες οι μετακινήσεις για να έρθει ένας θίασος. Δεν θυμάμαι ποια παράσταση ήταν, αλλά είχα ξαπλώσει μπροστά στη σκηνή, χάζευα και με είχε παρασύρει όλο αυτό το παραμύθι που έβλεπα – δεν το είπα σε κανέναν, αλλά ήταν στο δικό μου μυαλό. Νομίζω ότι από τότε αποφάσισα πως μόνο αυτό θέλω να κάνω. Στο σχολείο όμως απέφευγα να συμμετέχω σε θεατρικά σκετσάκια στις διάφορες γιορτές ή να λέω ποιήματα. Ήμουν πολύ ντροπαλός.

Πώς άνοιξε ο δρόμος για να γίνεις ηθοποιός;

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί η Ρόδος είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά νησιά και από παλιά γίνονταν κινηματογραφικά γυρίσματα. Έτσι ζητούσαν κατά καιρούς κομπάρσους. Συμμετείχα στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες, οπότε άρχισα να μπαίνω σιγά σιγά στο χώρο. Υπήρχε και το Θεατρικό Εργαστήρι του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρόδου, το οποίο είχε δημιουργήσει ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Νίκος Χατζηπαπάς, με εξαιρετικές δουλειές - έφερνε ηθοποιούς από την Αθήνα και έκαναν σεμινάρια, κι έτσι σιγά σιγά ξεθάρρεψα.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που έπαιξες ως επαγγελματίας και σου έφυγε το άγχος, ενώ σιγουρεύτηκες ότι θέλεις να συνεχίσεις ως ηθοποιός;

Νομίζω ότι το άγχος δεν φεύγει ποτέ. Απλά αισθάνεσαι πιο σίγουρα τα βήματά σου στη σκηνή και χρόνο με το χρόνο δυναμώνεις και τα αντιμετωπίζεις διαφορετικά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μας πήγαν στο Εθνικό Θέατρο της Ρόδου –ένα διαμάντι που υπάρχει, αλλά εδώ και δώδεκα χρόνια είναι κλειστό, και τώρα προσπαθεί η νέα δημοτική αρχή να το ανακατασκευάσει– και είδα από τη σκηνή κάτω την πλατεία και τα καθίσματα άδεια, ένιωσα ανατριχίλα. Πολλά συναισθήματα με πλημμύρισαν, όταν σκέφτηκα πως αυτά τα καθίσματα θα είναι γεμάτα από κόσμο κι αισθάνθηκα φόβο, ομορφιά, γλύκα, όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ευελπιστούν ότι σε δύο χρόνια θα επαναλειτουργήσει το Εθνικό Θέατρο Ρόδου και πρέπει να γίνει, γιατί είναι κρίμα ένα τέτοιο θέατρο να μένει κλειστό.

Το λες, ότι πιστεύεις στον Θεό και έχεις ζήσει θαύματα. Πότε νομίζεις ότι ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες τη δύναμη της πίστης και πήρες αυτόν το δρόμο;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι κοντά στον Θεό, πιστεύω και μάλιστα πριν από εννιά χρόνια έγινε ένα θαύμα και σώθηκα από του χάρου τα δόντια. Ο παπα-Δημήτρης στους Αγίους Ισιδώρους, όποτε μπορούσε, έβγαζε το σταυρό και σταύρωνε τους πιστούς. Μια από αυτές τις φορές που πήγα, καθώς με σταύρωσε, κόλλησε ο σταυρός στην πλάτη μου. Προσπαθούσε να τον βγάλει και δεν έβγαινε με τίποτα… Μου είπε: «Άφησέ τον». Ο σταυρός έμεινε κολλημένος πάνω μου -παρόλο που σηκώθηκα όρθιος- γύρω στα είκοσι λεπτά! Και μου είπε ο παπα-Δημήτρης: «Μόλις μπορέσεις, πήγαινε να κάνεις μια ακτινογραφία στο σημείο όπου κόλλησε ο σταυρός». Έκανα την ακτινογραφία και αποδείχτηκε ότι υπήρχε μια κύστη στους πνεύμονες και χρειάστηκε να μπω επειγόντως στο χειρουργείο. Να είναι καλά η γιατρός Καλλιόπη Αθανασιάδη που με χειρούργησε. Δεν φοβήθηκα. Ήταν σαν να είχα πάρει δύναμη από το σταυρό και ήμουν σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά.

Υπήρξε κάποια στιγμή που λιγοψύχησες και είπες «γιατί, Θεέ μου, σε μένα;» και τον έδιωξες από τη ζωή σου και την ψυχή σου;

Δεν μπορώ να πω ότι τον έδιωξα, αλλά υπήρξαν στιγμές, ειδικά όταν έχασα τη μητέρα μου και την 11χρονη ανιψιά μου, που είπα «δεν υπάρχεις». Βεβαίως και υπάρχει, αλλά πάνω στην τσατίλα μας, τη στενοχώρια και τον πόνο μας θα πούμε κάποια πράγματα. Ήταν στιγμιαία η αντίδρασή μου, αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ ότι δεν είναι εδώ και με έχει παρατήσει. Πιστεύω ότι πάντα είναι εδώ και έχω υψηλή προστασία.

Ο θάνατος της μητέρας σου ήταν η πρώτη μεγάλη απώλειά σου;

Ναι, «έφυγε» σε ηλικία 40 χρόνων από καρκίνο, κι εκεί είναι σαν να χάνεις τα θεμέλια από το σπίτι. Είσαι πια σ’ ένα σπίτι που είναι ετοιμόρροπο. Τουλάχιστον για εμάς τα αγόρια η μητέρα είναι η αδυναμία μας και για τα κορίτσια ο πατέρας. Γιατί με τον πατέρα μου δεν το ένιωσα τόσο πολύ όσο με τη μητέρα μου. Όταν η μητέρα μου έκανε την πρώτη εξέταση, οι γιατροί τής έδωσαν έξι μήνες ζωής. Από την αγάπη της για να μεγαλώσει τα παιδιά της, κατάφερε να ζήσει δώδεκα χρόνια. Έκανε χημειοθεραπείες και ζούσαμε όλον αυτό τον αγώνα της. Ήμουν είκοσι δύο χρόνων όταν «έφυγε», αλλά βίωσα όλο τον πόνο και την αγωνία της, γιατί έμενα μαζί της. Κι όταν βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να μην μπορεί να σηκωθεί ούτε από το κρεβάτι τους τελευταίους μήνες, φτάνεις σε ένα σημείο που λες: «Χριστούλη μου, πάρ’ την για να ξεκουραστεί. Να μην υποφέρει άλλο».

Έχεις σωθεί κι άλλη φορά. Είδες το θαύμα όταν πέρασες κορονοϊό και ήταν πολύ σοβαρή η κατάστασή σου…

Νοσηλεύτηκα το 2022, δεκαοκτώ μέρες στο νοσοκομείο, στην εντατική, με κορονοϊό και ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, όχι μόνο από τον κορονοϊό, αλλά γιατί υπήρχε μεγάλη έλλειψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού. Μου έβαλαν οξυγόνο 100% και μου «έκαψαν» τα πνευμόνια. Πέρασα πολύ δύσκολα. Παρ’ όλα αυτά και πάλι δεν φοβήθηκα και πίστευα ότι θα τη γλιτώσω, αλλά δυστυχώς αυτό που είδαν τα μάτια μου εκεί μέσα δεν θα το ξεχάσω και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Και το λέω αυτό γιατί έρχονταν εμβολιασμένοι με παρενέργειες, να σπαρταράνε σαν τα ψάρια και να μη σταματάνε -και μιλάω για παρενέργειες από το εμβόλιο του κορονοϊού, γιατί τα είδα και έζησα καταστάσεις-, και να μην μπορούν να τους κάνουν καλά. Ήμουν εκεί μέσα και τα έβλεπα και τα άκουγα. Κι επειδή δεν υπήρχε νοσηλευτικό προσωπικό να τους προσέχει, τους έδεναν στα κρεβάτια για να μην πέσουν και χτυπήσουν. Άκουγα τις κραυγές των ανθρώπων «λύστε μας, φωνάξτε τους δικούς μας» και δεν ερχόταν κανένας, γιατί δεν υπήρχε νοσηλευτικό προσωπικό. Ήταν τραγικό, εφιαλτικό.

Έπειτα από πόσους μήνες, κάνοντας θεραπεία με δικό σου γιατρό, ξεπέρασες το πρόβλημα στα πνευμόνια σου, που, όπως λες, σου δημιούργησαν;

Δυστυχώς, δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα, μου είπαν ότι θέλει οκτώ με δέκα μήνες, κι έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και ακόμα υπάρχει το πρόβλημα. Κάνω θεραπείες που με βοηθούν, αλλά θέλει δουλειά ακόμα. Δεν έχουν συνέλθει οι πνεύμονές μου. Βεβαίως, έχω φτάσει σε πολύ καλό σημείο. Φαντάσου ότι περπατούσα τρία βήματα και σταματούσα γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μιλούσα και κουραζόμουν, όχι να περπατήσω! Μεγάλο πρόβλημα. Ήμουν δεκαοκτώ μέρες στο νοσοκομείο κι ένα μήνα στο σπίτι, γιατί δεν μπορούσα να πάω στα γυρίσματα για τις «Άγριες Μέλισσες». Μάλιστα, είχε προσαρμοστεί το σενάριο, ότι πήγα στο Άγιο Όρος.

Έχεις πάει στο Άγιο Όρος;

Έχω πάει, αλλά πρέπει να ήμουν πολύ αμαρτωλός τότε, γιατί με… έδιωξε το Άγιο Όρος! (γέλια)

Τι συνέβη;

Ήμουν είκοσι χρόνων όταν πήγα με ένα φίλο μου στο Άγιο Όρος, αλλά πέρασα δύσκολα, γιατί το πρώτο βράδυ με «περπάτησε» ένα έντομο και, επειδή είμαι αλλεργικός, πρήστηκε η μισή μου πλευρά και με πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Νοσηλεύτηκα μία βδομάδα με ορούς για να συνέλθω. Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να ήμουν πολύ αμαρτωλός και με… έδιωξε! Δεν ξαναπήγα. Νομίζω πως, όταν έρθει η ώρα, θα με καλέσει και θα πάω.

Από αυτά που μου λες, τις πολύ δύσκολες ώρες που πέρασες, έχεις νιώσει την παρουσία και την προστασία της Παναγίας, που είναι η μητέρα όλων;

Νιώθω ότι είναι πάντα δίπλα μου, δεξιά μου, αριστερά μου, κάποια παρουσία η οποία με προστατεύει. Προσεύχομαι και υπάρχουν κάποιες στιγμές που μιλάω σε εκείνη ή σε κάποιους αγίους.

Όλο αυτό, η πίστη σου, λες κι έχει «κουμπώσει» και τη μεγάλη σου επιτυχία την έκανες ως παπα-Γρηγόρης στις «Άγριες Μέλισσες». Ο κόσμος από εκεί σε γνώρισε περισσότερο και σε αγάπησε.

Ναι, πέρα από το σενάριο και τη σκηνοθεσία, που ήταν υπέροχα, τους εκλεκτούς συναδέλφους, όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν γι’ αυτή τη σειρά, νομίζω ότι εγώ αυτό που έκανα είναι ότι έβαλα στον παπα-Γρηγόρη τον παπά που θα ήθελα να είχα απέναντί μου. Δηλαδή, σκέφτηκα πώς θα ήθελα τον παπά που θα μπορώ να του εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, να τον ακούσω. Νομίζω ότι εκεί ήταν και το μυστικό της επιτυχίας του ρόλου μου.

Ακόμα και τώρα, όταν βγαίνεις στο δρόμο, σε «κυνηγάει» ο παπα-Γρηγόρης; Σε φωνάζει έτσι ο κόσμος;

Με κυνηγάει και θα με κυνηγάει μια ζωή και το χαίρομαι, το ευχαριστιέμαι, το απολαμβάνω. Βλέπω ανθρώπους που με φωνάζουν «παπα-Γρηγόρη» και λέω «πέτυχε αυτός ο ρόλος, έχει αφήσει κάτι». Το θεωρώ ευλογία και πιστεύω ότι ήμουν και τυχερός που έπαιξα αυτόν το ρόλο. Επίσης, με φωνάζουν συχνά και «Μαυρογένη», από το ρόλο μου στην ταινία «Το δείπνο του βοσκού», γιατί έχει χιλιάδες προβολές στο ΥouTube.

Κάτι πρέπει να έχεις από την προστασία της Παναγίας ή το «χέρι του Θεού», ο καθένας που πιστεύει όπως θέλει το λέει, γιατί, εκτός από τον παπα-Γρηγόρη, σου ήρθε άλλος ένας σπουδαίος ρόλος και έπαιξες τον Μαυρογένη, τον καλοκάγαθο βοσκό, ο οποίος πάει να συναντήσει τον Χριστό, στην ταινία «Το δείπνο του βοσκού» του Γιάννη Στραβόλαιμου.

Ακριβώς έτσι. Θεωρώ ότι είμαι ευλογημένος. Σε αυτή την ταινία ο Μαυρογένης πηγαίνει να συναντήσει τον Χριστό και τα καταφέρνει γιατί είναι πολύ μεγάλη η πίστη του. Τα γυρίσματα της ταινίας του Γιάννη Στραβόλαιμου είχαν ολοκληρωθεί πριν από τις «Άγριες Μέλισσες», οπότε πρώτα ήρθε ο Μαυρογένης και μετά ο παπα-Γρηγόρης. Πέρυσι η ταινία προβλήθηκε σε μια επίσημη πρεμιέρα στην Αθήνα, αλλά ακόμα δεν έχει βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες, γιατί δυστυχώς πρέπει να λυθούν κάποια προβλήματα.

Παρ’ όλα αυτά έχει ήδη πάρει 72 διεθνή βραβεία -κι εσύ 5 βραβεία Α’ Ανδρικού Ρόλου-, ενώ έχει χιλιάδες προβολές στο YouTube και διθυραμβικά σχόλια.

Ναι, ακριβώς, και το πιο συγκινητικό ήταν το ότι συμμετείχε η ταινία μας στο Λας Βέγκας, μαζί με μια ταινία όπου πρωταγωνιστούσε ο Μπρους Γουίλις και ήμασταν συνυποψήφιοι για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου. Τελικά το πήρα εγώ. Αυτό ήταν ένα παράσημο. Η ταινία έγινε με πολλή αγάπη, γιατί όλοι όσοι δουλέψαμε γι’ αυτήν πιστεύουμε στον Θεό. Και είναι διπλή η χαρά μας για όλα αυτά τα βραβεία και για το ότι την έχει ήδη αγαπήσει ο κόσμος μέσα από το διαδίκτυο.

Πώς ήταν τα γυρίσματα; Ένιωσες κάτι ιδιαίτερο;

Ναι, υπήρξε κάτι ιδιαίτερο και πραγματικά το νιώσαμε τη στιγμή που κατεβαίνει ο Χριστός από το σταυρό και τρώμε μαζί. Σε αυτή τη σκηνή ήταν σαν να… φύγαμε από εκεί που ήμασταν στο γύρισμα. Ήταν θεϊκή και ευλογημένη. Πραγματικά, στα μάτια μου έτρεχαν τα δάκρυα μόνα τους. Ένιωθες εκείνη τη στιγμή σαν κάτι να διαπερνάει την ψυχή σου και αυτό έχει περάσει και στην ταινία. Και το πιο συγκινητικό είναι όταν πατήσεις στο ΥouTube και δεις από κάτω τα σχόλια για την ταινία, υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν: «Εγώ δεν πίστευα, αλλά με άγγιξε και συγκινήθηκα τόσο πολύ, που πίστεψα στον Χριστό». Με σταματάνε άνθρωποι στο δρόμο και μου λένε: «Κλαίμε βλέποντας και ξαναβλέποντας την ταινία στο YouTube, όχι από λύπη, αλλά είναι σαν να φεύγουν τα δάκρυα από μόνα τους και ελαφραίνει η ψυχή μας».

Πάντως, ένιωσες τη δύναμη αυτού του ρόλου.

Κατ’ αρχάς ένιωθα την πίστη και ότι κάποιος ήταν εκεί και το φρόντιζε όλο αυτό. Γιατί, κακά τα ψέματα, εδώ στην Ελλάδα οι ταινίες -και μάλιστα τέτοιες ταινίες- είναι δύσκολο να γίνουν λόγω οικονομικών δυσκολιών, καθώς δεν βοηθάει το κράτος, οπότε ο Γιάννης Στραβόλαιμος τα έκανε όλα αυτά μόνος του με μεγάλες δυσκολίες. Κι όμως, σε κάθε γύρισμα που πηγαίναμε, ό,τι πρόβλημα κι αν υπήρχε λυνόταν με ένα θεϊκό τρόπο. Το λέγαμε όλοι ότι αυτή η ταινία θα γίνει γιατί το θέλει ο Κύριος.

Και έπειτα από αυτή την ταινία, προετοιμάζεσαι για το νέο φιλμ του Γιάννη Στραβόλαιμου που θα αναφέρεται στη ζωή της Παναγίας;

Ναι. Ήδη έχουμε κάνει τον πιλότο της ταινίας «Η βασίλισσα των ουρανών», που θα γυριστεί στο Μαρόκο. Κι αυτό που λέγαμε για τον «Βοσκό», το λέμε και τώρα, πως, αν το θέλει η Παναγία, θα προχωρήσει κι αυτή η ταινία. Ήταν να ξεκινήσει πριν από το Πάσχα, αλλά επειδή θα συμμετέχουν και ξένοι ηθοποιοί από την Αμερική και την Ευρώπη και οι Αμερικανοί ηθοποιοί είχαν απεργία, αναβλήθηκε. Αν όλα πάνε καλά και το θέλει η Παναγία, ξεκινάμε γυρίσματα γύρω στα Χριστούγεννα. Θα είναι η ζωή της Παναγίας μετά τη σταύρωση του Ιησού, για την οποία ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα. Θα παίξω τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, ο οποίος ζήτησε το σώμα του Κυρίου μετά τη σταύρωσή του. Ο Γιάννης Στραβόλαιμος έστειλε το σενάριο στο Άγιο Όρος και το έχουν εγκρίνει. Πιστεύει πάρα πολύ και παίρνει ευλογία σε ό,τι κάνει. Εγώ επιμένω ότι η ταινία πρέπει να γίνει στα ελληνικά και ας υπάρχουν ξένοι ηθοποιοί, αλλά ο Γιάννης θέλει να γίνει στα αγγλικά, ώστε να βγει πιο εύκολα στο εξωτερικό. Του λέω πως πιστεύω ότι η Παναγίτσα θέλει να γίνει στα ελληνικά. Γιατί έχουμε μια υπέροχη γλώσσα και πόσο πιο ωραίο θα ήταν να την ακούνε στο εξωτερικό, όπου πάνε πια να τα καταστρέψουν και να τα σβήσουν όλα.

Έχεις ασχοληθεί και με την πολιτική. Έχεις βάλει υποψηφιότητα τρεις φορές ως βουλευτής και δύο ως ευρωβουλευτής. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να ασχοληθείς με τα κοινά και να μπεις στο κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου;

Νομίζω ότι όλοι πρέπει να ασχολούμαστε με τα κοινά και με το τι γίνεται γύρω μας. Πρέπει να υπάρχει ένα νοιάξιμο και όχι ένα «ωχ, βρε αδελφέ, άσ’ το αυτό τώρα, δεν μας αφορά». Όχι. Μας αφορά. Μας αφορά η χώρα μας, τι γίνεται γύρω μας, ότι παίρνουν το σπίτι του γείτονα, ότι ο κόσμος πεινάει και δεν έχουν χρήματα να πάνε στο σούπερ μάρκετ και να βγάλουν το μήνα τους. Θα πρέπει όλοι να κοιτάξουμε γύρω μας και όχι μόνο την πάρτη μας. Νομίζω ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ο μόνος άνθρωπος στη Βουλή για τον οποίο λες: «Ναι, αυτή η γυναίκα έχει τσαγανό, δεν φοβάται να παλέψει».

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του ότι κακώς κάνουν οι ηθοποιοί και μπαίνουν στην πολιτική γιατί δεν προσφέρουν τίποτα. Τι απαντάς σε αυτό;

Είναι η άποψή του, τον σέβομαι ως ηθοποιό, τον συμπαθώ ως άνθρωπο, σεβαστή η άποψή του. Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ δεν θα το έκανα για κάποιον άλλο εκτός της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Κι εγώ είμαι της άποψης ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι τα πάντα. Δεν είναι η δουλειά μου να είμαι πολιτικός, αλλά μπορώ να βοηθήσω ως πολίτης σε αυτό το θέμα. Δηλαδή, αν έμπαινα στη Βουλή, θα βοηθούσα και θα μάθαινα όσο καλύτερα μπορώ.

Είσαι πάνω από 25 χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο. Νιώθεις ότι χτυπήθηκες λόγω της μεγάλης πίστης σου;

Δεν ξέρω τι γίνεται πίσω από την πλάτη μου και δεν με αφορά. Με ενδιαφέρει ότι εγώ είμαι καλά με τον εαυτό μου, ξέρω πως ό,τι θέλει ο Θεούλης, θα μου το φέρει – είτε το θέλουν οι άλλοι είτε όχι. Ό,τι «δώρα» μού έχει κάνει, μου τα έχει κάνει εκείνος. Ναι μεν έχω δουλέψει σκληρά στη ζωή μου, αλλά νομίζω ότι, αν δεν ήθελε να μου κάνει αυτά τα δώρα, δεν θα μου τα έκανε. Κι ευελπιστώ ότι θα έρθουν κι άλλα δώρα από εκείνον.

Ο Θεός σε έχει βοηθήσει επαγγελματικά και σου έφερε πολλά δώρα. Στην προσωπική σου ζωή πώς τα πήγες;

Έχω κάνει ένα γάμο, όταν ήμουν νεότερος, και χώρισα, είμαι καλά στην υγεία μου, είμαι καλά με τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου και με έχουν επιλέξει να είμαι δίπλα τους και περνάω ωραία. Ανασαίνω κι αναπνέω καλά. Κι εκεί που ανασαίνεις κι αναπνέεις καλά, εκεί να μείνεις. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα προσπαθώ να είμαι με ανθρώπους που αναπνέω καλά και το καταφέρνω. Όταν βλέπω ότι η αναπνοή μου σταματάει και δεν μπορώ να αναπνεύσω καλά, φεύγω.

Ένα παιδί δεν σκέφτηκες να αποκτήσεις ή δεν έτυχε; Δεν σου λείπει;

Όχι. Νομίζω ότι, αν ο Θεούλης ήθελε να μου δώσει παιδί, θα μου το ’δινε. Πιστεύω ότι γενικά οι άνδρες δεν μεγαλώνουμε ποτέ. Είμαστε και θα είμαστε μέχρι τα βαθιά γεράματα παιδιά, οπότε και εγωιστικά να το πάρεις, εμείς τα αγοράκια μπορεί να μην επιθυμούμε άλλο παιδί, γιατί θέλουμε να είμαστε εμείς το «παιδί» της συζύγου μας. Να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε το μοναδικό παιδί. Αν δεν ήσασταν εσείς οι γυναίκες, να θέλετε παιδί, οι άνδρες δεν θα το πίεζαν, είναι ελάχιστοι οι άνδρες που το θέλουν.