Ο «Παπουλάκος» των Καλαβρύτων με τους φανατικούς οπαδούς και τους ορκισμένους εχθρούς κατατάσσεται στο αγιολόγιο της Εκκλησίας, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και έπειτα από εισήγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1770 στο χωριό Άρμπουνας της επαρχίας Καλαβρύτων του νομού Αχαΐας και αρχικά εργαζόταν ως κρεοπώλης.

Όταν πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο, αρχικά μόνασε στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, ενώ αργότερα ασκήτεψε σε καλύβι κοντά στο χωριό του. Έμεινε στην απομόνωση για περίπου 20 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έμαθε γραφή και ανάγνωση.

Σε ηλικία 80 ετών πήρε την απόφαση να κηρύξει. Δεινός ρήτορας, με το κήρυγμά του ξεσήκωνε τα πλήθη και ζητούσε την απομάκρυνση του Όθωνα και της Αμαλίας, που τους θεωρούσε αιτία όλων των κακών, επειδή δεν ήταν ορθόδοξοι.


Ποιος ήταν ο «Παπουλάκος» των Καλαβρύτων 

Η ρητορική του ήταν έντονα αντιδυτική και συγκέντρωσε γύρω του πολλούς οπαδούς, κυρίως από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με κυβερνητικές παρεμβάσεις ο αμφιλεγόμενος μοναχός κυνηγήθηκε από την Ιερά Σύνοδο και εστάλη σε διάφορες περιοχές προκειμένου να τον απομονώσουν. Οι οπαδοί του έβλεπαν σε αυτές τις «μεταθέσεις» τον διωγμό του αγίου τους και σε αυτό το… κυνήγι μαγισσών απέδωσαν και την «κατάρα» του Θεού που κατέστρεψε την Αθήνα: Στις 14 Οκτωβρίου 1852, ξέσπασε μια πρωτοφανής θύελλα, που δεν είχε προηγούμενο. Ξεριζώθηκαν δέντρα, διαλύθηκαν θόλοι εκκλησιών και στέγες σπιτιών, ο δημοτικός φωτισμός της πόλης καταστράφηκε, ενώ χτυπήθηκε ιδιαίτερα ο Πειραιάς. Ένα γαλλικό ατμόπλοιο παρασύρθηκε και βγήκε στη στεριά, πάνω στο λιμάνι, ενώ τρία ελληνικά πλοία βυθίστηκαν.

Τα δύο μάλιστα ήταν φορτωμένα με 15.000 κιλά σιτάρι το καθένα, το οποίο επέπλεε μετά τη βύθισή τους. Σημαντικότερο όμως απ’ όλα τα δεινά της κακοκαιρίας ήταν ότι έπεσε ένας από τους στύλους του ναού του Ολυμπίου Διός. Δύο μικρού μεγέθους σεισμοί ολοκλήρωσαν το εφιαλτικό σκηνικό. Το 1852 ο «Παπουλάκος» φυλακίστηκε στο Ρίο για έναν χρόνο, περιμένοντας μια δίκη που ποτέ δεν έγινε υπό τον φόβο αντιδράσεων. Η τότε κυβέρνηση προτίμησε να του χορηγήσει αμνηστία και η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να τον κλείσει στη Μονή Παναχράντου της Άνδρου. Εκεί πέθανε τον Γενάρη του 1861. Η μνήμη του θα εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου.