O Κωνσταντίνος Καραµανλής, µια ισχυρή, αλλά και προβεβληµένη σε επίπεδο έργων πολιτική προσωπικότητα της µεταπολεµικής Ελλάδας, όταν επέστρεφε στη χώρα του από τη Γαλλία, όπου έζησε για περίπου µία δεκαετία, είχε πολύ συγκεκριµένο πλάνο για την επιστροφή στη ∆ηµοκρατία, αλλά και για τη στρατηγική πορεία της χώρας. Βασιζόταν σε τρεις άξονες: τη νοµιµοποίηση του παράνοµου ΚΚΕ, την πολιτειακή απόρριψη του στέµµατος και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Ο τότε ηγέτης της Κοινοβουλευτικής ∆εξιάς, όταν κατέβαινε τις σκάλες του γαλλικού προεδρικού αεροσκάφους, µε το πλήθος να παραληρεί στην υποδοχή του, µε τα παραρτήµατα των εφηµερίδων -ιστορικό της τότε «Βραδυνής»- να µοιράζονται στο κέντρο της πόλης και στις γειτονιές µε τη φωτογραφία του και τον τίτλο «Ε-ΕΡΧΕΤΑΙ», γνώριζε καλύτερα από τον καθένα γύρω του ότι τα όσα δραµατικά είχαν συµβεί στον κοινοβουλευτισµό την προηγούµενη δεκαετία του 1960 θα έπρεπε µε έναν οριστικό και θεσµικό τρόπο να µείνουν στο παρελθόν.
Αλλωστε, η δική του επιχείρηση της δεύτερης κατά σειρά προσπάθειας µετάβασης από το δεύτερο καθεστώς, µε τον Ιωαννίδη επικεφαλής, της 21ης Απριλίου 1967, ενώ η Τουρκία κατακτούσε εδάφη στην Κύπρο, θα έπρεπε να πετύχει µε τρόπο οριστικό. Αρα, το νέο Σύνταγµα και οι νέοι συσχετισµοί των κοµµάτων στο Κοινοβούλιο έπρεπε να κοιτούν µπροστά, στο µέλλον, και όχι στο παρελθόν. Η ∆ηµοκρατία, και µάλιστα χωρίς θρόνο, θα έπρεπε να αποδειχθεί ισχυρή και µόνιµη, σε µια χώρα
των Βαλκανίων και της Μεσογείου µε µεγάλο ιστορικό εµφυλίων, κυβερνητικής αστάθειας, σε οµηρία στην αναζήτηση κονδυλίων για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξή της, χωρίς πλάνα στρατηγικής, αλλά µόνο µε ευκαιριακές πολιτικές στα όρια µιας κυβερνητικής θητείας, που συνήθως µάλιστα χρονικά δεν ολοκληρωνόταν.
Το γαλλικό όραμα
Ο Καραµανλής επέστρεψε από το Παρίσι έχοντας το γαλλικό όραµα για τη συγκρότηση της νέας Ελληνικής Συνταγµατικής ∆ηµοκρατίας, που συνδύαζε τον αυταρχισµό του κρατικού κυβερνητισµού µε τον κοινοβουλευτικό πλουραλισµό και τον κοινωνισµό ως «µεσαίο χώρο», που ακυρώνει την «πάλη των τάξεων». Μια αποστροφή µιας οµιλίας του από τότε, που 50 χρόνια µετά αποκτά επικαιρότητα, του «εργάτη και ταυτόχρονα νοµέα της ευηµερίας», αυτή τη βάση της πολιτειακής και πολιτικής κοινωνικής συναίνεσης εκφράζει.
Ο Καραµανλής, ταυτόχρονα, στα χρόνια της απουσίας του από τη χώρα γνώρισε και πίστεψε στον γκωλισµό, και ο ίδιος, ως δεσποτική πολιτική προσωπικότητα, ταυτίσθηκε µε τον Ντε Γκωλ ως ηγετική, πατριωτική φυσιογνωµία. Η στενή σχέση µε τη Γαλλία, που ξεκίνησε την ηµέρα του 1974, που πάτησε και πάλι ο Καραµανλής το πόδι του στην Ελλάδα, και µέχρι σήµερα, και στις καλές και στις κακές στιγµές για τη χώρα, βασίζεται σε αυτήν, τον αφετηριακό σεβασµό στον γαλλικό
ρεπουµπλικανισµό και όχι µόνο στα γαλλικά όπλα, που µαζί µε τα αµερικανικά εξοπλίζουν την εθνική άµυνα.
Το «ανήκωµεν εις την ∆ύσιν» έχει γαλλικό υπόστρωµα
Φυσικά, και το περίφηµο «ανήκωµεν εις την ∆ύσιν» έχει γαλλικό υπόστρωµα, αφού η σταθερή καχυποψία του Καραµανλή και του καραµανλισµού για τους Αµερικανούς και τον ατλαντισµό ποτέ δεν ξεπεράσθηκε. Ο Κ. Καραµανλής, 50 χρόνια πριν, στη βάση του οράµατός του για την πατρίδα, προχώρησε σε τρεις επίσης κινήσεις στρατηγικής: ίδρυσε ένα νέο κόµµα, τη Νέα ∆ηµοκρατία, και δεν συνέχισε µε την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ), που είχε ιδρύσει και πάλι ο ίδιος µία δεκαετία πριν.
Κήρυξε δηµοψήφισµα για το πολιτειακό σε συνθήκες που καθόρισε ο ίδιος και στο φορτισµένο κλίµα της εποχής που δηµιούργησε ο ίδιος για τη συνταγµατική αποµάκρυνση του στέµµατος, µε το οποίο είχε «ανοιχτούς λογαριασµούς» ο ίδιος. Προχώρησε µε τη συµβολή του Κ. Τσάτσου και άλλων υψηλού επιπέδου διανοητών στη συγκρότηση ενός νέου Συντάγµατος, αυτού του 1975, που αποτελεί τη βάση όλων των επόµενων αναθεωρήσεων και Συνταγµάτων της Γ’ Ελληνικής ∆ηµοκρατίας. Προώθησε µε επιτυχία και πείσµα την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, µε δυσχερείς διαπραγµατεύσεις και γερµανική άρνηση, που πέτυχε µε την υπογραφή των συµφωνιών του 1979.
Η Ελλάδα, ανέτοιµη για ένα τέτοιο άλµα, όπως και δεκαετίες µετά, µε την ένταξη στη νοµισµατική ένωση του ευρώ, δικαίωσε την έκφραση του Καραµανλή τότε ότι «οι Ελληνες θα έπρεπε να µάθουν να κολυµπάνε στα βαθιά». ∆εν έµαθαν και χρεοκόπησαν τελικά το 2010-2011, όταν και κλείνει πολιτικά και σε σχέση µε τον συσχετισµό των κοµµάτων διακυβέρνησης ο κύκλος της Μεταπολίτευσης, αλλά όχι η ιστορική φάση της Γ’ Ελληνικής ∆ηµοκρατίας, που τελικά εγγυάται η Νέα ∆ηµοκρατία έναντι όλων. Για τον λόγο αυτόν η Νέα ∆ηµοκρατία αναλαµβάνει για πρώτη φορά µε επάρκεια και σταθερότητα τον κυβερνητισµό, µε επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη πλέον στη φάση µετάβασης της χώρας από την εποχή των αναγκαστικών πολιτικών των µνηµονίων των πιστωτών προς τη νέα εποχή, της 4ης βιοµηχανικής επανάστασης και του νέου παγκόσµιου διπολισµού.
Υπάρχουν πολλοί που επιµένουν σε µια ιστορική εικασία. Οτι δηλαδή, αν η Νέα ∆ηµοκρατία, µε τις αρχές και την εθνική ευθύνη για τη δηµοσιονοµική κατάσταση της χώρας, ασκούσε τη διακυβέρνηση για ακόµα µία θητεία, την πρώτη ευρωπαϊκή για την Ελλάδα, µέχρι δηλαδή και το 1985, η Ιστορία θα ήταν απολύτως διαφορετική. Αλλά η Ιστορία, ως γνωστόν, δεν γράφεται εκ των υστέρων και το ΠΑΣΟΚ του ασφυκτικού κοµµατισµού, των ανεύθυνων κρατικών δαπανών, της δοµηµένης διαφθοράς και διαπλοκής µιας επιχειρηµατικής ολιγαρχίας κρατικών προµηθευτών και διαχειριστών ευρωπαϊκών κονδυλίων έλεγξε και καθόρισε τη διακυβέρνηση της χώρας, µε πολιτική ηγεµονία, για τις επόµενες δεκαετίες, αφήνοντας στη Νέα ∆ηµοκρατία την εγγύηση της ισχύος της Γ’ Ελληνικής ∆ηµοκρατίας, την οποία
όρισε ως προς τις προδιαγραφές της 50 χρόνια πριν, µαζί µε την ίδρυσή της.
