«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο!». Με αυτή τη φράση στα γαλλικά λέει το ΟΧΙ ο Μεταξάς στη φασιστική Ιταλία τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, εκφράζοντας το ελληνικό λαϊκό αίσθημα, την άρνηση της υποταγής.

Το τηλέφωνο του Κατσιμήτρου, της ψυχής της 8ης μεραρχίας Ηπείρου, χτυπάει συνεχώς και όταν το σηκώνει ακούγεται η λέξη «πόλεμος». Οι Έλληνες ξυπνούν από τις σειρήνες του πολέμου. Ξεχύνονται στους δρόμους και πανηγυρίζουν με τη γαλανόλευκη στα χέρια το ηχηρό «ΟΧΙ» λες και γίνεται γιορτή. Κατά χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, πρόσφυγες Μικρασιάτες, ακόμα και παιδιά ζητούν να καταταγούν. Και ξεκινά μια θυελλώδης αντεπίθεση ενάντια στη λογική που γίνεται το λεγόμενο Έπος του 1940, η πρώτη ήττα του Άξονα στην Ευρώπη.

Το 1941 οι Γερμανοί αναλαμβάνουν δράση. Η σβάστικα υψώνεται στην Ακρόπολη της συνθηκολογημένης Αθήνας. Και η Ελλάδα βιώνει μια τετραετία πρωτοφανών κακουχιών και στερήσεων, αλλά και αγωνιστικής έξαρσης. Περιορισμοί στην κίνηση, την εργασία, την ενέργεια, το νερό, τα καύσιμα. Λεηλασίες, επιτάξεις, αποκλεισμός και ελλείψεις σε βασικά είδη. Οι νεκροί από τον μεγάλο λιμό είναι χιλιάδες. Τα θύματα σε Αθήνα-Πειραιά υπολογίζονται σε 40.000-100.000.

Οι Έλληνες αγωνίζονται για την επιβίωση και την απελευθέρωση ενάντια σε ένα δίκτυο τρόμου, βασανισμού και θανάτωσης. Και στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής.

Πώς ήταν όμως η καθημερινότητα των Ελλήνων στη διάρκεια της Κατοχής; Πώς μπλεκόταν ο ηρωισμός με την απελπισία και τον αγώνα για καθημερινή επιβίωση;

Τα parapolitika.gr βρέθηκαν στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Ηλιούπολης προκειμένου να σας παρουσιάσουν ντοκουμέντα από την περίοδο 1940-1944.

Ευχαριστούμε τον Περικλή Καπετανόπουλο για την ξενάγηση στα εκθέματα του μουσείου.