Τόνια Μοροπούλου στα Παραπολιτικά: "Στο Πολυτεχνείο δεν παραδοθήκαμε, βγήκαμε έξω με το κεφάλι ψηλά"
"Πώς η κατάληψη έγινε εξέγερση"
«Είπαμε από τον πομπό: "ελληνικέ λαέ, σου λέμε την αλήθεια, ελληνικέ λαέ, μας σκοτώνουν, κατέβα στο πολυτεχνείο"», λέει στα Παραπολιτικά η Τόνια Μοροπούλου, η πρώτη εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου
Η Τόνια Μοροπούλου, η πρώτη εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, θυμάται μέσω των «Π» όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Νοεμβρίου του ’73. «Φυσικά και θα έκανα ξανά το ίδιο, διότι η εξέγερση ήρθε σαν μια λογική εξέλιξη της σύγκρουσης της χούντας με τα αιτήματα της νεολαίας και βέβαια του ελληνικού λαού. Αυτό εκφράστηκε στο πυκνό σύνθημα “Ψωμί - παιδεία - ελευθερία - λαϊκή ανεξαρτησία - λαϊκή κυριαρχία - κοινωνική προκοπή”. Γι' αυτούς τους λόγους καταλάβαμε το Πολυτεχνείο, αλλά και για να αντισταθούμε στην παρωδία των φοιτητικών εκλογών. Θυμίζω ότι μόνο δύο Δ.Σ. ήταν εκλεγμένα δημοκρατικά, ενώ σε όλα τα άλλα βρίσκονταν εγκάθετοι. Ενας ακόμα λόγος ήταν ότι θέλαμε να αντισταθούμε στην ψευδοφιλελευθεροποίηση που επιχειρούσε η χούντα με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου συνοδεύθηκε από τη συσπείρωση όλων των σχολών και, όταν τα πράγματα ξεκαθάρισαν μέσω της διακήρυξης που διάβασα στους δημοσιογράφους στις 16 Νοέμβρη, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους και η κατάληψη εξελίχθηκε σε εξέγερση του λαού», τονίζει αρχικά. «Εκείνη την εποχή, μεταξύ των φοιτητικών οργανώσεων υπήρχαν πολλές αλληλοσυγκρουόμενες προσεγγίσεις. Όμως καταφέραμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Τότε υπήρχε ενότητα, που δεν προέκυπτε από σκοπιμότητες και συσχετισμούς. Θέλαμε να εκφράσουμε τον κόσμο και να συνδεθούμε με τον ελληνικό λαό. Αυτή ήταν η μεγάλη μας επιτυχία. Όλοι μαζί καταλάβαμε ότι πρέπει να μιλήσουμε μια κοινή γλώσσα με αυτούς που μας συμπαραστέκονταν. Το “Ψωμί - παιδεία - ελευθερία” σηματοδοτεί αυτή την ενότητα. Είναι ένα μήνυμα που σήμερα έχει μεγάλη αξία. Διότι, ανεξάρτητα από το εάν έχουμε διαφορετικές απόψεις, μπορούμε να μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε στη βάση της ενότητας του κόσμου», επισημαίνει.
Τόνια Μοροπούλου: "Mείναμε στο Πολυτεχνείο και πολεμήσαμε για τα πιστεύω μας"
«Το πρωί της Παρασκευής ήρθε η Σύγκλητος και μας είπε ότι πλέον, επειδή η Αστυνομία δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση, θα υπήρχε στρατιωτική επέμβαση. Μας είπαν: “Πρέπει να φύγετε, διότι θα σας σκοτώσουν”. Απαντήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να φύγουμε με το κεφάλι κάτω, γιατί θα μας σκότωναν έτσι κι αλλιώς. Έτσι, μείναμε στο Πολυτεχνείο και πολεμήσαμε για τα πιστεύω μας. Από το Πολυτεχνείο μάς έβγαλε ο Στρατός, αφού το τανκ έριξε την πύλη. Τότε ήμουν στον πομπό με πολλούς συμφοιτητές μου. Τον Νίκο Χριστοδουλάκη, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον Στέλιο Βίο, τη Μαρία Δαμανάκη, τον Γιώργο Παυλάκη. Ηρθε και μας έβγαλε ο Στέλιος Λογοθέτης, αλλά ήμασταν σε μέθεξη. Είπαμε τον Εθνικό Υμνο και ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά και δεν παραδοθήκαμε. Οι αγώνες για τη Δημοκρατία είναι αγώνες που στο Πολυτεχνείο βάφτηκαν με αίμα και που η νεολαία τούς σήκωσε ψηλά στα χέρια, με ανυπότακτο πνεύμα», συμπληρώνει στη συνέχεια.«Περνούσαν δίπλα μου οι σφαίρες. Όταν βγήκαμε από τον πομπό και ανοίξαμε την πόρτα της Τοσίτσα, είδαμε ότι χτυπούσαν στο ψαχνό. Δεν είχαμε αίσθηση. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες, που δεν υπήρχε φόβος. Ο φόβος και η εμφυλιοπολεμική αντίληψη των πραγμάτων είχαν ξεπεραστεί. Αυτός ο αγώνας έφερνε μέσα του το σπέρμα μιας αναγέννησης της Μεταπολίτευσης. Πιστεύω ότι χρειάζεται να στηθεί ξανά η πολιτική στα πόδια της και να συμπεριληφθεί σε αυτήν όλος ο ελληνικός λαός. Ακόμα, πρέπει να εξορθολογιστεί όλη η εκλογική διαδικασία», υποστηρίζει επιπλέον.
"Ετσι η κατάληψη έγινε εξέγερση"
Σύμφωνα με την Τόνια Μοροπούλου, «η κρισιμότερη στιγμή της κατάληψης ήταν όταν αποφασίσαμε ομόφωνα τη διακήρυξη που διάβασα στους δημοσιογράφους και όταν μετά έγινε ορατό ότι πάμε στην ολική ρήξη. Την Παρασκευή το απόγευμα ήρθε μια ομάδα μέσα στα αίματα και μας έδωσε την ταυτότητα του πρώτου νεκρού. Το ερώτημα ήταν τι θα πούμε στον κόσμο. Είπαμε από τον πομπό: “Ελληνικέ λαέ, σου λέμε την αλήθεια, ελληνικέ λαέ, μας σκοτώνουν, κατέβα στο Πολυτεχνείο”. Ετσι η κατάληψη έγινε εξέγερση. Την Πέμπτη μέσα από τον πομπό φωνάζαμε συνθήματα για να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους. Εξ ου και το πετύχαμε. Είχαμε, λοιπόν, και τη μαθητική και την εργατική συνέλευση, ενώ ήρθαν και οι αγρότες από το Μέγαρα. Το ίδιο βράδυ έγινε από όλες τις σχολές μία γενική συνέλευση, για να επικυρωθούν οι εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής. Η Συντονιστική Επιτροπή ήταν αυτή που αποφάσισε τη διακήρυξη του Πολυτεχνείου».
(Το πρωτότυπο κείμενο της διακήρυξης που είχε διαβάσει η Τόνια Μοροπούλου και είχε ακουστεί από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου)
"Πανσπουδαστική" Νο 8
Τον Φεβρουάριο του ’74 κυκλοφόρησε το περίφημο, κατά άλλους περιβόητο, φύλλο της «Πανσπουδαστικής» Νο 8, στο οποίο τονιζόταν ότι το Πολυτεχνείο έγινε από 350 προβοκάτορες της ΚΥΠ και δεν οφειλόταν σε γνήσια φοιτητική αντιστασιακή πράξη. Μάλιστα, είχε βάλει στο στόχαστρο ένα κορυφαίο πρόσωπο του αντιδικτατορικού αγώνα, τον Διονύση Μαυρογένη.
Η κυρία Μοροπούλου τονίζει ότι «έχει διαγραφεί από τη συνείδησή μας το γεγονός ότι απεκλήθη προβοκάτορας ένας συναγωνιστής μας και μάλιστα μέσα από την καρδιά του αγώνα. Είχα υπογράψει ότι όλα αυτά είναι απαράδεκτα. Ο Διονύσης Μαυρογένης ήταν ένα γνήσιο δείγμα των αγωνιστών της γενιάς μας. Ένας άνθρωπος που μπήκε στον αγώνα διότι συνειδητοποίησε ότι η ζωή μας έπρεπε να έχει φως. Αυτό βέβαια ίσχυε για όλους, διότι θέλαμε να ζήσουμε διαφορετικά από το καθεστώς της χούντας». Τέλος, το μήνυμα που στέλνει είναι: «Πάντα ανοιχτά και πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας. Η μνήμη είναι όχι μόνο απαραίτητη για να τιμά τους αγώνες και την ιστορία που γράψαμε, αλλά κυρίως είναι απαραίτητη για να εκπαιδεύει τους νέους ανθρώπους, για να βλέπουν ότι η ζωή είναι μπροστά τους, τους ανήκει και πρέπει να την πάρουν στα χέρια τους».
Ακούστε εδώ τη μαρτυρία της Τόνιας Μοροπούλου
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
