Συµπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ο γιατρός Γιώργος Παυλάκης, ο οποίος σήµερα είναι ερευνητής, επικεφαλής του Τµήµατος Ανθρωπίνων Ρετροϊών, του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου, στις ΗΠΑ, θυµάται όλες εκείνες τις στιγµές του Νοεµβρίου του 1973.

Ο κ. Παυλάκης, που ήταν µεταξύ αυτών που δηµιούργησαν το Γενικό Λαϊκό Ιατρείο, τονίζει πως «η απόφαση ήρθε από τη ροή των πραγµάτων. Το ιατρείο άρχισε ως ένα υποτυπώδες δωµάτιο πρώτων βοηθειών, γιατί είχαµε µικροτραυµατισµούς, λιποθυµίες. Αυτά άρχισαν από το βράδυ της Τετάρτης και την Πέµπτη είχαµε αρκετή "πελατεία".

Αυτό που δεν περιµέναµε ήταν όσα συνέβησαν την Παρασκευή 16 Νοέµβρη. ∆ηλαδή τους τραυµατίες από κλοµπ, µικρά όπλα, πολεµικά όπλα που χρησιµοποιήθηκαν το ίδιο βράδυ και είχαν αποτέλεσµα τους νεκρούς µέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Τους είδα µε τα µάτια µου. Εγινε σφαγή του αθηναϊκού πληθυσµού, µε νεκρούς και χιλιάδες τραυµατίες. Ολα αυτά δείχνουν την έκταση της βίας της χούντας τις µέρες της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οταν λέµε εξέγερση εννοούµε τη συµµετοχή του αθηναϊκού λαού που κάθισε στους δρόµους και την Παρασκευή µετά την καταστολή και τη βίαιη εισβολή του τανκ, αλλά και το Σαββατοκύριακο. Το Σάββατο είχαµε τους περισσότερους νεκρούς σε όλη την Αθήνα.

Το 60% των τραυματιών θα μπορούσε να είχε πεθάνει

Σύµφωνα µε τον Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, από τα πολεµικά τραύµατα που είχαν οι τραυµατίες, το 60% εξ αυτών θα µπορούσαν να είχαν πεθάνει», µας λέει ο κ. Παυλάκης. «Πολλοί στάθηκαν τυχεροί, αλλά και άλλοι έµειναν µε βαριές πληγές, κάτι το οποίο µάθαµε στο πέρασµα των ετών, αλλά είναι η ιστορική αλήθεια. Αυτή η µεγαλειώδης εξέγερση που κατεστάλη µε φοβερή βία είναι ένα σηµαντικό γεγονός και αυτό ακριβώς που συνετέλεσε µαζί µε την εθνική καταστροφή της Κύπρου στο να περάσουµε 50 χρόνια µε µια ανεκτή κοινοβουλευτική δηµοκρατία µε πολλές ελευθερίες, που ήταν ανήκουστες για τη χώρα µας», συµπληρώνει.

Διαβάστε εδώ: Τόνια Μοροπούλου στα Παραπολιτικά: "Στο Πολυτεχνείο δεν παραδοθήκαμε, βγήκαμε έξω με το κεφάλι ψηλά"

Βιβλίο εισερχομένων

«Στο ιατρείο είχαµε βιβλίο εισερχοµένων, αλλά στη “φωτιά της µάχης” είναι πολλά πράγµατα που παραλείφθηκαν. Περιµέναµε τραυµατισµούς, αλλά δεν πιστεύαµε ότι θα ακολουθήσει σφαγή. Ο,τι είχαµε από ντοκουµέντα χάθηκαν ή καταστράφηκαν. Μετά την καταστολή η χούντα έδειξε εικόνες καταστροφής τόσο στο ιατρείο όσο και σε άλλους χώρους. Το ιατρείο µέχρι να φύγουµε ήταν σε υποδειγµατική τάξη. Μπορέσαµε και βοηθήσαµε τους τραυµατισµένους. Μετά είδαµε χάος. Είχαµε φάρµακα τα οποία είτε καταστράφηκαν είτε εξαφανίστηκαν. Επίσης υπήρχε ένα τεράστιο χρηµατικό ποσόν που µας έδινε ο απλός κόσµος και το οποίο χάθηκε. ∆εν έγινε κανένας απολογισµός», συµπληρώνει.

«Από το απόγευµα της Παρασκευής επικρατούσε µία κατάσταση αλλοφροσύνης, αλλά η ανάγκη σε κάνει και προσαρµόζεσαι πολύ γρήγορα. ∆εν θα περιέγραφα τον εαυτό µου ως τελείως ψύχραιµο. Πήγα να βοηθήσω στη µεταφορά ενός νεκρού και ένας φίλος µου µε έπιασε στην πόρτα και µου είπε "πήγαινε πίσω". Ετσι συνήλθα και επέστρεψα στο ιατρείο. Νοµίζω ότι ήµασταν αρκετά ψύχραιµοι για να είµαστε χρήσιµοι και να κάνουµε κάποια σωστά πράγµατα. ∆εν παραµείναµε κουλ. ∆εν περιµέναµε ότι θα χτυπούν η Αστυνοµία και ο Στρατός άοπλους νέους στους δρόµους της Αθήνας», τονίζει. Ακολούθως, στέκεται σε µία χαρακτηριστική εικόνα τραυµατία, του οποίου το πόδι κρεµόταν από µία πέτσα. «Είδα τον συγκεκριµένο τραυµατία, όπως και άλλα βαριά τραύµατα.

Ο Ιερώνυµος Λύκαρης έχει προσπαθήσει να βρει όλα τα ντοκουµέντα που υπάρχουν και τα τελευταία χρόνια µάθαµε πολύ περισσότερα. ∆υστυχώς, µετά την εισβολή και µε την κυβέρνηση της ∆εξιάς, που δεν ήταν πολύ πρόθυµη να βάλει το µαχαίρι στο κόκαλο, πολλά από αυτά που περάσαµε τα σκέπασε η λήθη. Ισως να είναι καλό, αλλά εάν τα ξεχάσουµε τελείως υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθούν. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τα ξεχάσουµε.

Αυτό το γεγονός πολλές ψευτοεπαναστατικές ιστορίες κινδυνεύουν να το βγάλουν αληθινό. Είναι άλλο να αντιµετωπίζεις µία στυγνή δικτατορία και άλλο να κάνεις ψευτοαγώνες και να παραβιάζεις ανοιχτές θύρες», επισηµαίνει ο κ. Παυλάκης.

Χαραγμένες εικόνες

«Την εφιαλτική σκηνή που µπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο την είδα από το παράθυρο του ιατρείου. ∆ύο ώρες µετά περπάτησα και βγήκα έξω, αφού πρώτα είχα περάσει δίπλα από τα οδοφράγµατα. Εκεί µε συνέλαβαν χτυπώντας µε µε στειλιάρια και µεταφέρθηκα στην Ασφάλεια.

Αυτές οι εικόνες είναι χαραγµένες για πάντα. Οσοι ήµασταν στο ιατρείο µείναµε και είπαµε στον Στρατό ότι θέλαµε να φύγουν πρώτα οι τραυµατίες. Μάλιστα είχαµε την Πέπη Ρηγοπούλου, την οποία βάλαµε σε στρατιωτικό φορείο. Στην Ασφάλεια έµεινα µέχρι το απόγευµα του Σαββάτου, ηµιαναίσθητος, ενώ µε είχαν µαστιγώσει για να τους πω ποιοι ήταν στη Συντονιστική. Μας άφησαν να φύγουµε γιατί τα κελιά είχαν ξεχειλίσει από κόσµο. Εφυγα γλιτώνοντας την εκτόπιση και τον βασανισµό στην ΕΣΑ» αναφέρει ακόµη.

«Το καλό που έκανε ύστερα από 50 χρόνια αυτή η παρατεταµένη ειρήνη, που την πληρώσαµε µε τη θυσία των ανθρώπων στη δικτατορία και µε τη θυσία της Κύπρου, ήταν ότι είµαστε όλοι πιο κουµπωµένοι και πιο συµβιβαστικοί, από την άρχουσα ∆εξιά µέχρι την πιο απαιτητική Αριστερά.

Το αποτέλεσµα ήταν να έχουµε 50 χρόνια ηρεµίας, κάποιας ανάπτυξης µε τα όποια προβλήµατα. Αυτό που βλέπω είναι ότι µερικά πράγµατα µας φαίνονται τόσο εξωπραγµατικά που δεν τους δίνουµε πολλή ώρα για συζήτηση. ∆ηλαδή την επιβολή µιας χούντας τώρα δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά. Τότε όλοι ήξεραν ότι θα γινόταν και ήταν προαποφασισµένο. Το µήνυµα που θα ήθελα να στείλω είναι “να έχουµε την ιστορική µνήµη για να κατανοήσουµε τι έγινε τότε, την τυφλή βία που εξαπολύθηκε και να προσπαθήσουµε να µην κάνουµε τα ίδια”», καταλήγει ο κ. Παυλάκης.

Ακούστε εδώ τη μαρτυρία του Γιώργου Παυλάκη:



* Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή