Είναι μία σπουδαία ερμηνεύτρια, αλλά και μία σύγχρονη μαμά, που καταφέρνει και συνδυάζει καριέρα και μητρότητα. Εδώ, η Φωτεινή Δάρρα ανοίγει τα χαρτιά της εφ’ όλης της ύλης, λίγες μέρες πριν από τη χριστουγεννιάτικη μουσική της παράσταση (13-16.12, στο Half Note), «την προσωπική της playlist από 5 ολόκληρες δεκαετίες», την οποία θα μοιραστεί γενναιόδωρα με τον κόσμο.

Διαβάστε ακόμα: Ρένος Χαραλαµπίδης στα Παραπολιτικά: Η woke ατζέντα δίνει µια ήπια πόλωση - Το δικό μου πεπρωμένο δεν ήταν προς την τηλεόραση

Αναλυτικά η συνέντευξη της Φωτεινής Δάρρα στην ''Κυριακάτικη Απογευματινή''

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα επιστρέφετε στο Half Νote με τραγούδια από το ’50 μέχρι το 2000. Τι να περιμένουμε από την παράσταση;

Είναι μια διαδρομή από το ’50 μέχρι το millennium, 5 δεκαετίες όπου ο κόσμος γνώρισε απίστευτες αλλαγές. Το ίδιο και η μουσική που παιζόταν από τους δίσκους και εναλλασσόταν από τα λαϊκά στην ποπ και τη ροκ. Συνδυασμοί, που αργότερα χώρεσαν στην κασέτα στην οποία φτιάχναμε τις πρώτες playlists. Αυτή είναι η ιδέα της παράστασης «Βινύλιο ή κασέτα;». Πρόκειται για το δικό μας σάουντρακ, την προσωπική μου playlist: από το «Σωκράτη εσύ σουπερστάρ» και το «Sweet dreams» μέχρι τον Σαββόπουλο, τους Pink Floyd και τον Μίμη Πλέσσα, με μοναδικό κριτήριο τα καλά τραγούδια.

Πώς αρχίσατε να διαμορφώνετε τη σχέση σας με το τραγούδι;

Με καθόρισε η καταγωγή μου από τη Ζάκυνθο, τα πρώτα χρόνια στη Λιβύη, τα ξένα τραγούδια των Αμερικανών και των Ιταλών στην Τρίπολη, η φωνή του μουεζίνη στη Βεγγάζη, η όπερα που άκουγε ο πατέρας μου, τα μιούζικαλ στην τηλεόραση, η πρώτη φορά που άκουσα σε μια κασέτα τη Βιτάλη. Ομως, η στιγμή που κατάλαβα ότι θέλω να τραγουδήσω ήταν όταν άκουσα τη Φλέρυ Νταντωνάκη με τη θεϊκή φωνή της στα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

Η Μοσχολιού ήταν ο πρώτος από τους λίγους ανθρώπους που μου φέρθηκαν τόσο ντόμπρα και αληθινά - ένα αντράκι, όπως θα έλεγαν σε παλιότερες εποχές

Υπάρχει κάποια ιστορία, ακόμα και ανεκδοτολογικού τύπου, από το ξεκίνημά σας;

Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού σε μια συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη. Μοιραζόμασταν το καμαρίνι, αλλά από σεβασμό έμεινα έξω και έκανα φωνητικές ασκήσεις στον διάδρομο. Τότε άκουσα τη Μοσχολιού να μου λέει: «Εχεις ψηλές;» (νότες εννοούσε). Εγώ της απάντησα ντροπαλά: «Ναι». «Εγώ έχω χαμηλές», μου λέει. Σκέφτηκα μήπως ήθελε να τα πούμε συνεταιρικά και γέλασα από μέσα μου. Ομως, στο φινάλε της συναυλίας η Μοσχολιού με τράβηξε δίπλα της και μοιράστηκε το μικρόφωνο μαζί μου. Ηταν ο πρώτος από τους λίγους ανθρώπους που μου φέρθηκαν τόσο ντόμπρα και αληθινά - ένα αντράκι, όπως θα έλεγαν σε παλιότερες εποχές.

Ως καλλιτέχνις κάνετε μια δουλειά που ουσιαστικά δεν έχει ωράριο. Πώς τη συνδυάζετε με τη μητρότητα;

Κι όμως, η μητρότητα με έκανε καλύτερη καλλιτέχνιδα. Η κόρη μου ήρθε για να μου επιβεβαιώνει το θαύμα της ζωής. Το 24ωρο είναι μεγάλο... αλλά αξίζει τον κόπο. Πλέον τραγουδάμε μαζί, μοιραζόμαστε τις εφηβικές ανησυχίες και αγωνίες της. Αυτό όλο με κάνει να ζω την αλήθεια της ζωής και να την ενσωματώνω στην ερμηνεία μου.

Σε ποιες ερωτήσεις δεν θα θέλατε να απαντήσετε;

Δεν απολαμβάνω καθόλου τις ερωτήσεις που έχουν στόχο τον «τίτλο», τα κλικ και τα λάικ.

Τι απολαμβάνετε στον ρόλο της ερμηνεύτριας και τι θα προτιμούσατε να κάνει άλλος για εσάς;

Απολαμβάνω τις στιγμές της δημιουργίας, όταν σκέφτομαι μια καινούργια ιδέα. Απολαμβάνω επίσης την επαφή με τους μουσικούς, τις πρόβες και τη στιγμή που έρχομαι σε επαφή με το κοινό. Τι μαγική διαδικασία! Δεν μπορώ καθόλου αυτό που αναγκάζεται να κάνει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα: να γίνει μάνατζερ του εαυτού του. Κάτι το οποίο δεν είναι μέσα στη φύση του καλλιτέχνη.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για τους καλλιτέχνες;

Υπάρχει ο μύθος ότι το καλλιτεχνικό δημιούργημα είναι ξεκομμένο από τον δημιουργό του. Ή ακόμη χειρότερα: αφού είναι τόσο εύκολο μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης να δημιουργηθεί ένα μουσικό έργο, ένα κείμενο κ.λπ., τότε ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται. Τέτοιοι μύθοι είναι καταστροφικοί: η κοινωνία έχει ανάγκη την ηθική της τέχνης, για να διατηρήσει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της.

Τι συμβουλή θα δίνατε στη νεαρή Φωτεινή Δάρρα που τώρα ξεκινά;

Θα τη συμβούλευα να έχει κουράγιο για να αντιμετωπίσει τις καθημερινές προκλήσεις. Οπως λέει και το τραγούδι των Beatles: «The long and winding road».

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που ξεκινά τώρα το τραγούδι;

Να μη μιμείται, να τραγουδάει με την ψυχή του και να μην ακολουθεί τη μόδα. Και να θυμάται πως όλα στην τέχνη είναι μια παράσταση που φτιάχνουν κάποιοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος αν όλοι παίζαμε όπως όταν ήμασταν παιδιά.

*Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»