Χριστούγεννα µιας άλλης εποχής στην Αθήνα
Tα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών
Η εορταστική ατµόσφαιρα µεταπολεµικά – Στολισµένοι δρόµοι, µαγαζιά µε κόσµο, χαµόγελα παντού και κάθε λογής παιχνίδια για παιδιά, την εποχή που και οι µεγάλοι γίνονταν µικροί...
Νικος Σιμος
Χριστούγεννα της δεκαετίας του ’60 και η Ελλάδα διακρίνεται για το εορταστικό κέφι. Χριστούγεννα µιας άλλης εποχής, άλλων δεκαετιών, όταν ούτε κινητά τηλέφωνα υπήρχαν αλλά ούτε και ο φόβος της... Τεχνητής Νοηµοσύνης.
Τότε που το κέφι περίσσευε, καθώς, έχοντας βγει η χώρα από τη δύσκολη δεκαετία του ’50 και βαδίζοντας στη δεκαετία της ανάπτυξης, όλοι ζούσαν µε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η χώρα είχε αφήσει το παρελθόν και βάδιζε σε νέους δρόµους προοπτικής. Οχι µόνο η χώρα, αλλά και ο καθένας ατοµικά.
Τα κέντρα διασκέδασης και οι ταβέρνες είχαν προ πολλού ετοιµαστεί για τα καθιερωµένα ρεβεγιόν. Στην εορταστική
ατµόσφαιρα µετείχαν και τα περιοδικά ποικίλης ύλης της εποχής, που κυκλοφορούσαν ως πανηγυρικά τεύχη, πολυσέλιδα και µε εορταστικό περιεχόµενο. Και βεβαίως µε προτάσεις για τα δώρα που κατ’ έθιµο άλλαζαν οικογένειες και φίλοι µεταξύ τους.
Ο γελοιογράφος Σκουλάς είχε δηµοσιεύσει τη δική του πρόταση στο περιοδικό «Εικόνες» για ευχετήριες κάρτες, ανάλογα σε ποιον απευθύνονταν. Ετσι, σε µία κάρτα του βλέπουµε να καµαρώνει ο Χάρος µε το δρεπάνι του. Είναι η κάρτα που απευθυνόταν στον θείο που τα ανίψια περίµεναν να τον κληρονοµήσουν!
Σε µία άλλη ευχετήρια κάρτα, που απεικόνιζε ένα έλατο, ως µπάλα χριστουγεννιάτικη είχε µια χειροβοµβίδα, ενώ µία άλλη «διακόσµηση» ήταν µία θηλιά κρεµάλας. Αυτήν η κάρτα προοριζόταν... για τους εχθρούς µας. Το χιούµορ δεν έλειπε...
Τα καταστήµατα παιχνιδιών εκείνης της εποχής, ο «Τσοκάς» και ο «Μαγγιώρος», γνώριζαν τρελές πιένες. Και ποιος δεν θυµάται ως παιδί µε τι αγωνία περίµενε το δώρο που θα έµπαινε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο είτε µέσασε ένα ωραίο περιτύλιγµα είτε µέσα σε µία... κάλτσα;
Στην πλατεία Οµονοίας το βάθρο του τροχονόµου, που ρύθµιζε την κυκλοφορία, τέτοιες µέρες περιστοιχιζόταν από παντός είδους δώρα για τους αστυνοµικούς που οι ελληνικές βιοµηχανίες και βιοτεχνίες προσέφεραν σαν χριστουγεννιάτικα δώρα. Σηµείο αναφοράς στην Οµόνοια, στα Χαυτεία, ήταν ο τροχονόµος.
Ο ταλαντούχος αστυνοµικός Χρήστος Αδαµόπουλος έγινε γνωστός και στο εξωτερικό µε σειρά δηµοσιευµάτων της εποχής για την ικανότητά του να ρυθµίζει τέλεια την κυκλοφορία αυτοκινήτων και πεζών και πάντα µε το χαµόγελο! Αφιέρωµα του είχαν κάνει και οι «New York Times», ενώ είχε τιµηθεί και από τους Lions. Επίσης -και αυτό είναι αξιοσηµείωτο- διασηµότητες της Εβδόµης Τέχνης έσπευδαν να φωτογραφηθούν µαζί του.
Ετσι τον γνώρισε και µία Αµερικανίδα, µετέπειτα σύζυγός του, η οποία τον προσκάλεσε στην Αµερική, όπου και ακολούθησε άλλη σταδιοδροµία, επιχειρηµατική και µάλιστα επιτυχηµένη..
Τότε που το κέφι περίσσευε, καθώς, έχοντας βγει η χώρα από τη δύσκολη δεκαετία του ’50 και βαδίζοντας στη δεκαετία της ανάπτυξης, όλοι ζούσαν µε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η χώρα είχε αφήσει το παρελθόν και βάδιζε σε νέους δρόµους προοπτικής. Οχι µόνο η χώρα, αλλά και ο καθένας ατοµικά.
Τα κέντρα διασκέδασης και οι ταβέρνες είχαν προ πολλού ετοιµαστεί για τα καθιερωµένα ρεβεγιόν. Στην εορταστική
ατµόσφαιρα µετείχαν και τα περιοδικά ποικίλης ύλης της εποχής, που κυκλοφορούσαν ως πανηγυρικά τεύχη, πολυσέλιδα και µε εορταστικό περιεχόµενο. Και βεβαίως µε προτάσεις για τα δώρα που κατ’ έθιµο άλλαζαν οικογένειες και φίλοι µεταξύ τους.
Ο γελοιογράφος Σκουλάς είχε δηµοσιεύσει τη δική του πρόταση στο περιοδικό «Εικόνες» για ευχετήριες κάρτες, ανάλογα σε ποιον απευθύνονταν. Ετσι, σε µία κάρτα του βλέπουµε να καµαρώνει ο Χάρος µε το δρεπάνι του. Είναι η κάρτα που απευθυνόταν στον θείο που τα ανίψια περίµεναν να τον κληρονοµήσουν!
Σε µία άλλη ευχετήρια κάρτα, που απεικόνιζε ένα έλατο, ως µπάλα χριστουγεννιάτικη είχε µια χειροβοµβίδα, ενώ µία άλλη «διακόσµηση» ήταν µία θηλιά κρεµάλας. Αυτήν η κάρτα προοριζόταν... για τους εχθρούς µας. Το χιούµορ δεν έλειπε...
Καταστήµατα
Tα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών. Γιατί και οι µεγάλοι γίνονταν τότε παιδιά. Ποιος από τους παλαιότερους,που τότε ήταν παιδί, δεν θυµάται µε τι αγωνία περίµενε να τον πάνε οι γονείς του -υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι είχαν µία σχετική οικονοµική άνεσηνα ψωνίσουν παιχνίδια είτε από του «Μαγγιώρου» είτε από του «Τσοκά»;Τα καταστήµατα παιχνιδιών εκείνης της εποχής, ο «Τσοκάς» και ο «Μαγγιώρος», γνώριζαν τρελές πιένες. Και ποιος δεν θυµάται ως παιδί µε τι αγωνία περίµενε το δώρο που θα έµπαινε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο είτε µέσασε ένα ωραίο περιτύλιγµα είτε µέσα σε µία... κάλτσα;
Στην πλατεία Οµονοίας το βάθρο του τροχονόµου, που ρύθµιζε την κυκλοφορία, τέτοιες µέρες περιστοιχιζόταν από παντός είδους δώρα για τους αστυνοµικούς που οι ελληνικές βιοµηχανίες και βιοτεχνίες προσέφεραν σαν χριστουγεννιάτικα δώρα. Σηµείο αναφοράς στην Οµόνοια, στα Χαυτεία, ήταν ο τροχονόµος.
Ο ταλαντούχος αστυνοµικός Χρήστος Αδαµόπουλος έγινε γνωστός και στο εξωτερικό µε σειρά δηµοσιευµάτων της εποχής για την ικανότητά του να ρυθµίζει τέλεια την κυκλοφορία αυτοκινήτων και πεζών και πάντα µε το χαµόγελο! Αφιέρωµα του είχαν κάνει και οι «New York Times», ενώ είχε τιµηθεί και από τους Lions. Επίσης -και αυτό είναι αξιοσηµείωτο- διασηµότητες της Εβδόµης Τέχνης έσπευδαν να φωτογραφηθούν µαζί του.
Ετσι τον γνώρισε και µία Αµερικανίδα, µετέπειτα σύζυγός του, η οποία τον προσκάλεσε στην Αµερική, όπου και ακολούθησε άλλη σταδιοδροµία, επιχειρηµατική και µάλιστα επιτυχηµένη..
