Για να αντιµετωπίσει την απελπισία της τρίτης ηλικίας και την απόγνωση από τη µοναξιά που νιώθουν ηλικιωµένοι, άποροι και ξεχασµένοι από φίλους και συγγενείς, στήθηκε το Σπιτικό της Αγάπης στο Μοσχάτο, ένας οργανισµός που στόχο έχει µόνο την αγάπη και τη φροντίδα, που ίσως αυτές τις µέρες περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία για την τρίτη ηλικία. Ισως χωρίς το Σπιτικό της Αγάπης σήµερα αυτοί οι άνθρωποι να είχαν αφήσει την τελευταία τους ελπίδα να εκπνεύσει µια κρύα νύχτα του χειµώνα, µόνοι και λυπηµένοι από την εγκατάλειψη. «Η δράση αυτή ίσως είναι από τις µοναδικές δράσεις που υπάρχουν στην Ελλάδα», µας λέει ο πρόεδρος του Ιδρύµατος, Αναστάσιος Θεοφιλάτος.

«Το Σπιτικό της Αγάπης φιλοξενεί άπορους παππούδες και γιαγιάδες, ανθρώπους δηλαδή που στην πιο ευάλωτη περίοδο της ζωής τους βρέθηκαν µόνοι τους και χωρίς χρήµατα και δίχως ένα πιάτο φαγητό και µια στέγη. Αυτό αν το νιώσει κανείς είναι µια πραγµατική τραγωδία. Ενας άνθρωπος µεγάλος, που οι δυνάµεις του τον εγκαταλείπουν. ∆εν έχει πια τη δυνατότητα να κάνει πράγµατα όπως έκανε πριν, βλέπει τον θάνατο να πλησιάζει, έχει ένα ταµείο να κάνει στη ζωή του δύσκολο πολλές φορές και βρίσκεται µόνος και χωρίς λεφτά. Γι’ αυτούς φτιάχτηκε πριν από 62 χρόνια το Σπιτικό της Αγάπης και ήταν πολύ µεγάλο τόλµηµα την εποχή εκείνη να φτιαχτεί ένα σπιτικό που να φιλοξενεί ανθρώπους χωρίς συντάξεις, χωρίς ακίνητη περιουσία, χωρίς κανέναν να τους σταθεί». Το µοντέλο αυτό φαίνεται να πέτυχε και επιβίωσε 62 χρόνια, έχοντας περάσει εκατοντάδες τέτοιοι άνθρωποι από το Σπιτικό της Αγάπης, όπου έζησαν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους σε συνθήκες οικογένειας, µιας οικογένειας που στερήθηκαν κυρίως στο πιο κρίσιµο στάδιο της ζωής τους.

Θεοφίλατος: «Ενα λιµάνι για ανθρώπους»

Οπως τονίζει ο πρόεδρος κ. Θεοφιλάτος, «προσπαθούµε να συντηρήσουµε αυτό το Σπιτικό µε όλες τις δυσκολίες, γιατί είναι ένα λιµάνι για ανθρώπους που δεν είχαν καµία ελπίδα για ζωή. Οι προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας ηλικιωµένος για να τον δεχθούµε είναι να µην έχει εξαρτώµενα πρόσωπα, να είναι χωρίς οικογένεια και χωρίς σύνταξη. ∆εχόµαστε τους πιο απελπισµένους. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήµων αλλά και των νοσοκοµείων µας γνωρίζουν και µας στέλνουν περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια. ∆εν είµαστε τοπική στέγη. ∆εχόµαστε ανθρώπους από όλη την Ελλάδα. Είµαστε ένα µωσαϊκό από ανθρώπους από διάφορες περιοχές. Οι άνθρωποι αρχικά νιώθουν ότι ζουν σε οικογένεια.

Εχουν ποιότητα ζωής και ζουν σε πραγµατική οικογένεια µε όλα τα χαρακτηριστικά της συµβίωσης. Εχουν νοσοκοµειακή φροντίδα, την κατάλληλη σίτιση, τη ζεστασιά, την ενδυµασία και την ψυχαγωγία. Εχουν τον προσωπικό τους χώρο, τα υπνοδωµάτιά τους. »Κάνουµε δράσεις µαζί τους και έτσι καθηµερινά ζουν µε χαρά και ασχολίες τις οποίες οργανώνουµε µε οµάδες ανθρώπων που µας βοηθούν. Καµαρώνουµε να βλέπουµε αυτή την οικογένεια µε ανθρώπους οι οποίοι είχαν τελείως διαφορετική βιοτή ο καθένας τους. Αλλοι είχαν δύσκολη ζωή, άλλοι τραυµατική. Ερχονται συνοφρυωµένοι, σκεπτικοί και καταθλιπτικοί, αφού κάνουν το ταµείο της ζωής τους σε αυτή τη φάση και σιγά σιγά µε την αγάπη και τη φροντίδα ξανανιώνουν. Μια γιαγιά πρόσφατα έκλαιγε από συγκίνηση διότι, όπως µας είπε, πέρασαν 76 χρόνια για να νιώσει την πραγµατική αγάπη και φροντίδα στο πρόσωπό της από ανθρώπους».

Λένε τις ιστορίες τους

Ανάµεσα στους φιλοξενούµενους του Σπιτικού είναι κι ένας καπετάνιος, ένας βραβευµένος θεατρικός συγγραφέας και άλλοι πολλοί που προέρχονται από διαφορετικά επίπεδα της ζωής. Ανθρωποι που έκαναν κάποια λάθη και βρέθηκαν σε ανάγκη χωρίς καµία ελπίδα για ζωή. Μαζεµένοι στο σαλόνι του Σπιτικού της Αγάπης, τραγουδούν και όσοι µπορούν χορεύουν, γευµατίζουν και δειπνούν όλοι µαζί, αφηγούνται τις ιστορίες της ζωής τους ή και καµιά φορά δεν θέλουν να θυµούνται τη διαδροµή τους αλλά θέλουν να ζουν το τώρα. Οι νοσοκόµες και οι φροντιστές είναι οι φύλακες άγγελοί τους, οι οποίοι φροντίζουν για την καλή τους καθηµερινότητα, τους συνοδεύουν στα νοσοκοµεία, στους γιατρούς ή και τους κάνουν δηµιουργική παρέα στα δωµάτιά τους. Το κάθε δωµάτιο κρύβει και µια ιστορία µε πρωταγωνιστή και πρωταγωνίστρια τον ηλικιωµένο που από τον δρόµο βρέθηκε στο Σπιτικό της Αγάπης και βρήκε µια αληθινή οικογένεια, όπως λένε οι ίδιοι.

Σύµφωνα µε τον πρόεδρο κ. Θεοφιλάτο, το µεγαλύτερο θέµα που αντιµετωπίζουν είναι οι πόροι για να µπορέσει αυτό το Σπιτικό να συνεχίσει να υπάρχει. «Μια µεγάλη οµάδα ανθρώπων προσφέρει χρήµατα, φαγητό, ρούχα, µικρές και µεγάλες ενισχύσεις. Κατά διαστήµατα µας βοηθούν και άτοµα µε καλύτερη οικονοµική κατάσταση. Τα πάγιά µας έξοδα είναι περίπου 40.000. ∆εν τα είχαµε και δεν τα έχουµε µηνιαίως σταθερά, αλλά µε έναν θαυµαστό τρόπο βρίσκονται από την αγάπη των συνανθρώπων µας. Υπήρξαν φορές που δεν είχαµε να πληρώσουµε τους µισθούς των εργαζοµένων. Κάναµε υποµονή και µε προσφορές από συνανθρώπους µας για διάφορους λόγους (υπέρ αναπαύσεως για παράδειγµα) βοηθηθήκαµε και προχωρήσαµε. Παλεύουµε για να µαζεύουµε τα χρήµατα, κάνουµε εκδηλώσεις, συναυλίες και µαζεύουµε το 10% και όλα τα άλλα χρήµατα έρχονται ανέλπιστα από την ανθρώπινη αγάπη και προσφορά».

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής