Η ζωή του Μίμη Δομάζου είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη μεταπολεμική Αθήνα, τον Παναθηναϊκό, την πλατεία Βικτωρίας, το ποδόσφαιρο, τα κοσμικά και κοινωνικά δρώμενα της πόλης.

Πειθαρχημένος, πεισματάρης και κοινωνικός είναι γνωστό ότι διαθέτει το μεγαλύτερο δίκτυο γνωριμιών μαθαίνοντας σε πρώτο χρόνο όσα εκτυλίσσονται μπροστά και πίσω από τα φώτα.

Μοιράζεται τα περισσότερα σε όσους τον ρωτούν, φίλους ή περαστικούς στον δρόμο, για μεταγραφές, παίκτες, ματς, καλλιτέχνες και γενικώς κοσμικούς.

Η απάντηση Δομάζου στο θρυλικό ερώτημα για τον Ερυθρό Αστέρα 

Σ΄ ένα ερώτημα μόνο δεν απαντά, το πιο θρυλικό, το πιό μυστηριώδες: «τι συνέβη τον Απρίλιο του ’71» όταν ο ΠΑΟ είχε χάσει με 4-1 στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα και όμως κατάφερε να προκριθεί στον τελικό κερδίζοντας τους Γιουγκοσλάβους στη «Λεωφόρο» 3-0 δύο βδομάδες αργότερα.

«Θέλω να πω για τον Άγιαξ… αυτό με ενδιαφέρει, οι μόνοι που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να τους πάρουμε στο Γουέμπλεϊ ήμουν εγώ και ο Ελευθεράκης» έλεγε με παράπονο και συνέχιζε: «Οι άλλοι φοβήθηκαν τον Κρόιφ. εν έπρεπε..».

Σε εκείνο τον αγώνα της 2ας Ιουνίου 1971 ο ΠΑΟ ηττάται 2-0 από τους Ολλανδούς με τον Ελευθεράκη και τον Δομάζο να προσπαθούν συνεχώς να «γυρίσουν» το παιχνίδι.

Το ίδιο έκανε ο «στρατηγός» και στο Βελιγράδι. Εκ των υστέρων γράφτηκαν πολλά για τις αναμετρήσεις με τη Γιουγκοσλαβική ομάδα. Ο μόνος που ήξερε, ο Δομάζος, ήταν και από τους λίγους που έμεινε στο απυρόβλητο. Όλα τα έλυνε στο γήπεδο απ΄ όπου αρνούνταν να αποχωρήσει πριν τη λήξη του παιχνιδιού.