Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έγραψε την πρώτη σελίδα του Αγώνα με την κήρυξη της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία. Αν και η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα με την ηρωική θυσία του Ιερού Λόχου, το «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» φούντωσε τη σπίθα του Αγώνα
στην Ελλάδα.

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» φώναζε ο Κολοκοτρώνης, αυτή η στρατιωτική ιδιοφυΐα που έκανε τους Έλληνες στα βουνά να πολεμούν σαν στρατός και τους Οθωμανούς να τρέμουν στο άκουσμα του ονόματός του.

Στην Τριπολιτσά, ο Παπαφλέσσας, που αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό και στον Αγώνα, έφτιαξε την ελληνική σημαία από δυο λωρίδες του ράσου του και ένα κομμάτι της άσπρης φουστανέλας ενός οπλαρχηγού, για να την υψώσει μετά την απελευθέρωση της πόλης.

Ο Νικηταράς στα Δερβενάκια έγινε o Τουρκοφάγος. Στη μάχη έσπασε τρία γιαταγάνια και για το τέταρτο χρειάστηκαν δύο άτομα για να του ανοίξουν τα κοκαλωμένα δάχτυλα και να του το βγάλουν από το χέρι.

«Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας πιαστεί στον χορό», λέγεται ότι είπε ο Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς και άρχισε να τραγουδάει το γνωστό κλέφτικο «Κάτω στου βάλτου τα χωριά» σέρνοντας πρώτος τον πολεμικό χορό. 108 άνδρες τον ακολούθησαν σε μια πορεία
προς τον θάνατο.

«Τα κλειδιά της πόλης είναι στις μπούκες των κανονιών» απαντούσαν στις προτάσεις παράδοσης του Σουλτάνου οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» στο Μεσολόγγι και δεν
παραδόθηκαν ποτέ. Έφτασαν να τρώνε γάτες, ποντίκια, ακόμη και νεκρούς για να επιβιώσουν πριν κάνουν την απεγνωσμένη Έξοδο.

Ο θρυλικός και γνωστός για την αθυροστομία του Καραϊσκάκης πήρε εκδίκηση για τους Μεσολογγίτες στη μάχη της Αράχωβας, εκεί όπου έστησε την πιο μακάβρια πυραμίδα με κεφάλια των Τούρκων.

Ο αγώνας των Ελλήνων στη θάλασσα θα ήταν χωρίς μέλλον αν δεν ήταν οι Έλληνες καπεταναίοι. Μπουρλότο στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο έβαλε στη ναυμαχία του Γέροντα ο Ανδρέας Μιαούλης μετά την καταστροφή των Ψαρών και ο Ψαριανός πυρπολητής Κανάρης κατέκαψε την τουρκική ναυαρχίδα του καρά Αλή για να εκδικηθεί για τη σφαγή στη Χίο, κινητοποιώντας τους Ευρωπαίους.

Κορυφαία σύμβολα της γυναικείας μαχητικότητας ο θηλυκός Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα, και η Μαντώ Μαυρογένους. Και οι δύο ξόδεψαν όλη την περιουσία τους για τον Αγώνα. Η Μπουμπουλίνα από πάμπλουτη μεγαλοκαπετάνισσα βρήκε άδοξο τέλος σε καβγά με άλλο καπεταναίο που δεν ήθελε να δώσει την κόρη του στον γιο της. Και η αριστοκράτισσα Μαντώ Μαυρογένους πέθανε μέσα στη φτώχεια και την περιφρόνηση. Όταν έκανε αίτημα για σύνταξη, ένας δημόσιος υπάλληλος τη ρώτησε «κι εσείς τι προσφέρατε στον αγώνα;», για να δεχθεί την απάντηση «τίποτα».

Η Εθνική Επανάσταση ανέδειξε πολλούς ήρωες. Αγρότες, κτηνοτρόφοι και γαιοκτήμονες, μοναχοί και κληρικοί, έμποροι, καραβοκύρηδες και ναύτες ορκίστηκαν εις το όνομα του Παντοδύναμου Θεού να χύσουν και την υστέραν ρανίδα του αίματός τους για την πατρίδα και έστησαν τα θεμέλια για ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, δημοκρατικό και φιλελεύθερο ελληνικό κράτος.