«Μέσα στη νοµισµατική ένωση η ιδέα είναι “µία ταχύτητα”. Η προτίµησή µου θα ήταν, όταν είναι προφανές ότι η κατάσταση του χρέους ενός κράτους είναι µη βιώσιµη, να µην υπάρχει χρηµατοδοτική βοήθεια και η χώρα να πρέπει να φεύγει από την ευρωζώνη. Ολοι γνωρίζουν ότι ο Γερµανός υπουργός Οικονοµικών, Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, έκανε αυτή την πρόταση στις διαπραγµατεύσεις µε την Ελλάδα το 2015. Η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, αντιστάθηκε σε αυτό το επίπεδο, αλλά η προτιµητέα λύση, σύµφωνα και µε την Bundesbank, για την επιβίωση του ευρώ θα έπρεπε να είναι η απόφαση να διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ και, µετά από αυτό, η Ευρωπαϊκή Ενωση να έδινε όλη τη βοήθεια που θα µπορούσε στην Ελλάδα για να βοηθήσει την οικονοµία της να επανέλθει και να διασφαλίσει ότι µπορεί να επανέλθει στη ζώνη του ευρώ µέσα από µια πιο ισχυρή θέση».

Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου σκληρού Γερµανού υπουργού, ούτε κάποιου συνεργάτη του Βόλφγκανγκ Σόιµπλε. Είναι η εισήγηση του διευθυντή Ερευνών του Ινστιτούτου Levy, Jan Kregel, κατά τη διάρκεια της διάσκεψης προς τιµήν του Αµερικανού οικονοµολόγου Hyman Minsky, στην οποία ανέλυσε το γερµανικό σχέδιο για µια ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, θέµα που απασχολεί τους τελευταίους µήνες την επικαιρότητα. Την εναρκτήρια οµιλία της διάσκεψης που πραγµατοποιήθηκε το διήµερο 18-19 Απριλίου, µάλιστα, έκανε ο ίδιος, απόντος του ∆. Παπαδηµητρίου, προέδρου του Ινστιτούτου, ο οποίος βρισκόταν στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της οµιλίας του, ο καθηγητής Kregel φρόντιζε συχνά να αναφέρει ότι αναλύει τη θέση της Bundesbank και των Γερµανών οικονοµολόγων, µη ξεχνώντας παράλληλα να προσδώσει τις δικές του πινελιές, όπως το «δυστυχώς» και το «αντιστάθηκε» όταν αναφέρθηκε στην πρόταση Σόιµπλε για την πενταετή έξοδο από το ευρώ.

Και µόνο το γεγονός ότι θεωρούσε, όπως φαίνεται από τα λεγόµενά του, καλύτερη τη λύση Σόιµπλε προκαλεί ερωτήµατα. Κι αυτό γιατί στη συνέχεια της οµιλίας του έπαιρνε οριακά θέση υπέρ της γερµανικής πρότασης για µια ευρωζώνη δύο ταχυτήτων και χρηµατοδότηση στις χώρες που θα έβγαιναν προσωρινά από την κοινή ζώνη, έτσι ώστε µετά από λίγα χρόνια να εισέλθουν ξανά.

Μέχρι στιγµής, η µοναδική χώρα που δέχθηκε τέτοια πρόταση ήταν η Ελλάδα και τη µη αποδοχή της από την κυβέρνηση ο κ. Kregel τη συνόδευσε µε ένα «δυστυχώς», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ήταν υπέρ της. Ο Jan Kregel µπορεί από το βήµα της διάσκεψης να µίλησε ως καθηγητής του Ινστιτούτου, αλλά δεν παύει να κατέχει και τη θέση του προέδρου της Επιστηµονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συµβουλίου του υπουργείου Οικονοµίας, υπό τον ∆. Παπαδηµητρίου, η οποία, όπως είχαν αποκαλύψει τα «Π» στις 11 Μαρτίου, καλύπτεται από πέπλο απόλυτης εµπιστευτικότητας και αποτελείται από οπαδούς της δραχµής, αλλά και σκεπτικιστές του ευρώ. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονοµίας, µάλιστα, από το βήµα της Βουλής, κάλυψε πλήρως τον Jan Kregel, προσθέτοντας παράλληλα για το αντικείµενό της ότι θα εξετάσει «εναλλακτικές πολιτικές και καινοτόµες λύσεις, που πιθανόν να διαφεύγουν της κυρίαρχης αντίληψης στην οικονοµική πολιτική».

Η εν λόγω Επιστηµονική Επιτροπή, µάλιστα, από τις αρχές Μαρτίου και την πρώτη της συνεδρίαση δεν έχει συνέλθει ξανά, την ώρα δε που το βασικό αφήγηµα της κυβέρνησης µετακινείται προς το σύνθηµα της «ανάπτυξης» και το ερώτηµα είναι: Η επιτροπή για την ανάπτυξη, αν δεν συνεδριάσει τώρα, πότε θα συνεδριάσει;

Δείτε την ομιλία του από το 1:03:00 και μετά:

Το Ινστιτούτο που επηρεάζει τις κυβερνητικές αποφάσεις

Η διάσκεψη προς τιµήν του Αµερικανού οικονοµολόγου Hyman Minsky, που πραγµατοποιείται κάθε χρόνο στο Ινστιτούτο Levy, έχει µεγάλη σηµασία για την Ελλάδα, αφού, όπως αποδεικνύεται, η ελληνική κυβέρνηση έχει επηρεαστεί από το Ινστιτούτο Levy, το οποίο απαριθµεί δύο επιφανή µέλη του στη σύνθεση της κυβέρνησης σε κορυφαίες θέσεις: το ζεύγος ∆. Παπαδηµητρίου και Ρ. Αντωνοπούλου, υπουργού Οικονοµίας και υφυπουργού Εργασίας, αντίστοιχα.

Ο βαθµός επιρροής των διεργασιών που γίνονται στις εγκαταστάσεις του Bard College της Νέας Υόρκης, αποδεικνύεται, αν κάνει κανείς αναδροµή στις εισηγήσεις που έχουν γίνει κατά το παρελθόν και, µετά από λίγα χρόνια, µετουσιώθηκαν σε κυβερνητικές προτάσεις ή στρατηγικές. Στις εισηγήσεις τους, οι κ. Παπαδηµητρίου και Αντωνοπούλου το 2014 και το 2015, αντίστοιχα, είχαν αναφερθεί ακροθιγώς σε ένα οικονοµικό εργαλείο του κεϊνσιανισµού µε τίτλο «Εργοδότης έσχατης ανάγκης» (Employer of last resort), που αναθέτει στο κράτος τον ρόλο του εργοδότη, για να µειώσει το ποσοστό της ανεργίας και να επαναφέρει την κατανάλωση αγαθών. Αυτό µετουσιώθηκε στην πρόταση της Ρ. Αντωνοπούλου για δηµιουργία 450.000 θέσεων εργασίας σε βάθος τριετίας, µε χρηµατοδότηση της Παγκόσµιας Τράπεζας, η οποία τελικά έπεσε στο κενό. Ο ∆. Παπαδηµητρίου το 2014 και το 2015, κατά τη διάρκεια των εισηγήσεών του στο σεµινάριο προς τιµήν του Αµερικανού οικονοµολόγου Hyman Minsky, είχε αναλύσει την ανάγκη για «κούρεµα» του δηµοσίου χρέους, αλλά και την επιβεβληµένη αλλαγή πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη διάσωση του ευρώ, σηµαίες για πολύ καιρό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.