Η ΕΛΔΥΚ και, ιδιαίτερα, οι λόχοι που κράτησαν την αμυντική γραμμή στις φονικές μάχες της δεύτερης φάσης της εισβολής παρέμειναν συντεταγμένοι και οργανωμένοι, και επειδή οι Ελδυκάριοι ήταν σαφώς καλύτερα εκπαιδευμένοι από το μέσο επίπεδο των μονάδων της Εθνοφρουράς, αλλά και γιατί ουσιαστικά δεν είχαν καμιάν απολύτως άλλη επιλογή από το να μείνουν στις γραμμές τους και να πολεμήσουν ή να πεθάνουν…

Παράλληλα, από τις πιο τραγικές ιστορίες των μεμονωμένων στρατιωτών, ειδικότερα των πεσόντων ή αγνοουμένων, τόσο της ΕΦ όσο και της ΕΛΔΥΚ, είναι όσων κανονικά θα απολύονταν από τον στρατό το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, αλλά το πραξικόπημα και η εισβολή όχι μόνο ανέτρεψε τα όνειρά τους αλλά έκοψε και το νήμα της ζωής τους.

Για τους περισσότερους από τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ τα γεγονότα εξελίχθηκαν ακόμη πιο αλλοπρόσαλλα.

Στις 19 Ιουλίου 1974, είχαν φτάσει στο λιμάνι της Αμμοχώστου με το αρματαγωγό «Λέσβος», με μετάθεση, περίπου 450 Ελδυκάριοι της 107 ΕΣΣΟ («σειράς»), που αντικατέστησαν ισάριθμους συναδέλφους τους, της 103 σειράς.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Armynow.gr