Γεμάτα ελπίδες και όνειρα έφευγαν κάποτε από την μεταπολεμική Ελλάδα τα καράβια της αγωνίας για την Αμερική και τα τρένα για τις φάμπρικες της Γερμανίας. Άνθρωποι με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, κυρίως απόφοιτοι δημοτικού, εγκατέλειπαν την χώρα μας για να γίνουν εργάτες σε βιομηχανικές χώρες που τους εξασφάλιζαν ένα μισθό και μια στέγη.

Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει ξανά έναν τέτοιο εφιάλτη και μάλιστα στη χειρότερη του μορφή, καθώς βλέπει τις παραγωγικές της δυνάμεις να την εγκαταλείπουν προκειμένου να εργαστούν, να αποκομίσουν εμπειρίες, να εξελιχθούν και κυρίως να δημιουργήσουν…

Νέοι άνθρωποι, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο που βλέπουν πως η κατάσταση στη χώρα μας χειροτερεύει διαρκώς εγκαταλείπουν μαζικά την Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο.

Με τα πτυχία τους στο χέρι και το βιογραφικό στη βαλίτσα αναχωρούν από το αεροδρόμιο το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι που νιώθουν πως η χώρα τους όχι μόνο δεν τους θέλει αλλά δεν κάνει και τίποτα για να τους κρατήσει.

ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΔΙΚΟΥΔΗ

«Νιώθω ότι με έδιωξαν δεν ήθελα να φύγω» αναφέρει στα «Π» η Μαρία Μπιδικούδη η οποία είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από το τμήμα χημικών μηχανικών του Ε.Μ.Π. και τώρα εργάζεται στην Ισπανία. «Δούλεψα επτά χρόνια στο Δημόκριτο και τα δύο τελευταία έμενα συνέχεια απλήρωτη, ακόμα όμως και όταν έπαιρνα κάποια χρήματα οι κρατήσεις από τους φόρους ήταν τόσες πολλές που τελικά μου έμεναν ψυχούλα». Η Μαρία στην επικοινωνία που είχε με τα «Π» στάθηκε ιδιαίτερα στις εργασιακές σχέσεις αλλά και στις δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές τονίζοντας πως «η κατάσταση για όποιον έχει μπλοκάκι στην Ελλάδα είναι τραγική, αυτή η μορφή εργασίας είναι μία σύγχρονη γαλέρα καθώς δουλεύεις για να πληρώνεις τους φόρους, έτσι έκανα κι εγώ και δεν θα τα έβγαζα πέρα αν δεν έκανα και δεύτερη δουλειά» και συνέχισε την προσωπική της ιστορία επισημαίνοντας πως «αναγκάστηκα να μπω στη διαδικασία αναζήτησης εργασίας γιατί δεν έβλεπα φως. Έστειλα λοιπόν πέντε βιογραφικά στο εξωτερικό και με πήραν και οι πέντε. Διάλεξα να έρθω πριν λίγους μήνες στη Μαδρίτη γιατί δουλεύω σε εκπληκτικές συνθήκες και πάνω σε αυτό που σπούδασα. Μπορώ και κάνω έρευνα πάνω ηλιακές κυψελίδες και lighting devices». Ενώ για τις ελπίδες της επιστροφής η κυρία Μπιδικούδη μας απάντησε πως «δεν βλέπω κάποιο κάλο λόγο να γυρίσω πίσω. Όσο υπάρχει ένα κράτος που διώκει κάθε επιστήμονα, που τον εξαθλιώνει και τον κάνει να μισεί την ίδια του τη χώρα προτιμώ να μείνω στο εξωτερικό προκείμενου να παράγω γνώση».

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του οικονομολόγου Λευτέρη Γιαννόπουλου, που ζει εργάζεται στη Στοκχόλμη. «Λατρεύω την Ελλάδα, όμως αυτή η χώρα τρώει τα παιδιά της», αναφέρει και συνεχίζει: «Μεγάλωσα στη Σουηδία, γύρισα όμως πίσω και σπούδασα οικονομικά στην Αθήνα. Μετά τις σπουδές μου έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και το στρατιωτικό μου εδώ. Είμαι Ελληνας και είμαι περήφανος για αυτό». Ο ίδιος δηλώνει ότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες για εύρεση εργασίας, καθώς ό,τι έβρισκε δεν είχε καμία αξία και σχέση με την ανταποδοτικότητα. «Στην Ελλάδα δούλευες 12ωρα για ελάχιστα ευρώ και με συνθήκες εργασίας που δεν θα ανεχόταν κανένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος το οποίο σέβεται τους πολίτες του. Ηταν μονόδρομος να φύγω. Προσπάθησα να μείνω, αλλά ένιωσα πως δεν με ήθελαν. Γύρισα, λοιπόν, το καλοκαίρι στη Σουηδία όπου υπάρχει σεβασμός και ένα εργασιακό περιβάλλον που σε βοηθάει να εξελιχθείς».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΡΣΙ

Το ίδιο παράπονο έβγαινε και από τα χείλη του Χρήστου Μπόρσι, ενός παιδιού που έλκει την καταγωγή του από την Αλβανία, όμως μεγάλωσε στην Αθήνα, πήγε σε ελληνικό σχολείο και πανεπιστήμιο και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην περιβαλλοντική πολιτική και τη βιοποικιλότητα. «Τώρα βρίσκομαι στην Ελβετία. Ομως θυμάμαι πως το τελευταίο διάστημα που ζούσα στην Ελλάδα ένιωθα πως καταστρέφεται η ζωή μου», αναφέρει χαρακτηριστικά. Επισημαίνει πως έβλεπε «μια γενιά να καταστρέφεται και ψεύτες πολιτικούς να κάνουν καριέρα διορίζοντας τους φίλους τους. Αυτό ήταν το χειρότερο για κάποιον που κουράστηκε και ίδρωσε για να αποκτήσει κάποια εφόδια. Για αυτούς τους λόγους έφυγα». «Η ζωή στη Ζυρίχη είναι δύσκολη, γιατί εκτός Ελλάδας όλα είναι μαύρα και σκοτεινά, όμως ό,τι χάνεις από κοινωνικότητα και ήλιο το κερδίζεις από εργασιακές σχέσεις, αμοιβές και σεβασμό στην προσωπικότητα του κάθε πολίτη», καταλήγει.

ΜΑΡΙΖΑ ΤΣΑΓΚΟΓΕΩΡΓΑ

Στην εξέλιξη, στην προοπτική καριέρας και στις εμπειρίες που αποκομίζει στέκεται η απόφοιτος του Οικονομικού της Νομικής Αθηνών, Μαρίζα Τσαγκογέωργα, η οποία ζει πλέον στην Αγγλία. «Στα 24 μου έφυγα και ξεκίνησα μεταπτυχιακό στην επιχειρηματικότητα και στη διοίκηση στην Αγγλία. Εφυγα με σκοπό να γυρίσω κάποια στιγμή, όμως μπαίνοντας στη διαδικασία να συνεχίσω τις σπουδές μου εδώ και να εργαστώ άρχισα να καταλαβαίνω τις διαφορές αλλά και το πόσο πίσω βρίσκεται πραγματικά η χώρα μας». Παράλληλα εκφράζει την ικανοποίησή της για τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά της, καθώς εργάζεται στην Amazon ως associate vendor manager. «Νιώθω αρκετά παραγωγική με τη δουλειά μου. Εξελίσσομαι τόσο εγώ όσο και η ομάδα μου. Στην Ελλάδα αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί όπου κι αν δούλευα. Ποτέ δεν θα μάθαινα όσα έμαθα εδώ», καταλήγει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΤΤΟΣ

Ο πολιτικός μηχανικός, απόφοιτος του ΕΜΠ, με μεταπτυχιακές σπουδές στις Ecole Nationale des Ponts et Chaussées και Ecole Centrale Paris, Γιώργος Πιττός, στέκεται περισσότερο στην ελληνική αβεβαιότητα που πνίγει τα όνειρα κάθε νέου. «Επέλεξα να μεταβώ στη Γαλλία κατόπιν μιας πρότασης από μια μελετητική εταιρεία που ειδικεύεται στον αντισεισμικό σχεδιασμό μεγάλων έργων υποδομής και ενέργειας. Η αβεβαιότητα για τη διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης που έχει καταστεί μόνιμη πλέον στην Ελλάδα σε συνδυασμό με το δυσανάλογο και ολοένα αυξανόμενο βάρος φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων έπαιξε σαφώς σημαντικό ρόλο σε αυτό», εξηγεί στα «Π».

*Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 2/12/2017