Αυτό μας το εξήγησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένας πολιτικός και ερασιτέχνης ηθοποιός. Ο λόγος για τον Ιάσονα Φωτήλα, βουλευτή της Νέας ∆ημοκρατίας στον Νομό Αχαΐας, του οποίου η αγάπη για το σανίδι είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες στην Πάτρα. Εμείς βρεθήκαμε στην αχαϊκή πρωτεύουσα, παρακολουθήσαμε την τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε και μόλις η αυλαία έπεσε κάτσαμε μαζί του στις άδειες θέσεις του θεάτρου, χωρίς φώτα, χωρίς μακιγιάζ και μέσα από έναν χαλαρό και συνάμα απολαυστικό διάλογο, μας εξήγησε πόσο σημαντική είναι η θεατρική παιδεία, μας μίλησε για το μεγάλο έργο που παράγουν οι ερασιτεχνικές ομάδες, αλλά και τι σημαίνει το θέατρο για αυτόν.

«Το θέατρο είναι η ψυχοθεραπεία μου», επανέλαβε αρκετές φορές και μας εξήγησε πως το μικρόβιο αυτό το είχε από πολύ μικρός, καθώς του το «κόλλησε» ο παιδικός του φίλος Αλέξανδρος, που ήταν και γιος του γνωστού σκηνοθέτη ∆ημήτρη Κολλάτου. Ο πατέρας του, όμως Ασημάκης Φωτήλας, υπουργός εκείνη την περίοδο, του τόνιζε πάντα πως έπρεπε πρώτα να τελειώσει τη Νομική και ύστερα να ασχοληθεί με αυτό. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του και επέστρεψε στην Πάτρα, ο δικηγόρος πλέον Ιάσων Φωτήλας άρχισε να βρίσκει χρόνο και να ασχολείται όλο και πιο συχνά με το θέατρο. Σε ένα από τα πρώτα έργα που ανέβασε μαζί με την ομάδα του τούς είχε σκηνοθετήσει ο Ηλίας Στεφανόπουλος, γιος του πρώην Προέδρου της ∆ημοκρατίας. «Ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό θέατρο στην Πάτρα εδώ και 25 χρόνια. Είναι κάτι που με ξεκουράζει, με ηρεμεί και με κάνει να αισθάνομαι δημιουργικός», μας είπε κοιτάζοντας τη σκηνή και συνέχισε λέγοντας πως «μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια έχω κάνει το ψώνιο μου, έχω κάνει φιλίες, έχω πάρει πολύ θετική ενέργεια και αγάπη από τον κόσμο της Πάτρας, που στήριξε την κάθε μας προσπάθεια». Στην κουβέντα μας αυτή ο ερασιτέχνης ηθοποιός Ιάσων Φωτήλας στάθηκε και στα βραβεία που αποκόμισε όλα αυτά τα χρόνια και στις προτάσεις που είχε για επαγγελματικές παραγωγές, επισημαίνοντας πως «πολλοί επαγγελματίες που επισκέπτονται τη “θεατρομάνα Πάτρα” μού έλεγαν πολλά καλά λόγια. Αυτό μου έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο για περισσότερη δουλειά και η δουλειά αυτή έφερε και τρία πανελλήνια βραβεία από ερασιτεχνικούς διαγωνισμούς: ένα στο ∆ίστομο, ένα στην Καρδίτσα και ένα στου Ζωγράφου. Οι βραβεύσεις αυτές μού έφεραν και επαγγελματικές προτάσεις, όμως δεν το θέλω αυτό. Αν το δω έτσι, θα σταματήσει αυτόματα να είναι η ψυχοθεραπεία μου». Και συνέχισε τονίζοντας πως «δεν θα είχα πρόβλημα να συμμετάσχω σε κάποια τηλεοπτική ή κινηματογραφική παραγωγή, αλλά αυτό δεν θα γινόταν επαγγελματικά ή για λόγους βιοπορισμού. Θα ήταν καθαρά για λόγους ψυχοθεραπείας. Η αμοιβή θα μου χαλάσει τη μαγεία».

Η κουβέντα μας, όπως ήταν φυσικό, περιστράφηκε και γύρω από την τελευταία του παράσταση, που βασίστηκε σε ένα έργο του Ζορζ Φεϊντό, το οποίο γράφτηκε το 1907 και έχει τίτλο «Ψύλλοι στ’ αυτιά». «Είναι μία παράσταση που πρωτόειδα τη δεκαετία του 1980 από τον Ντίνο Ηλιόπουλο και από τότε που την είδα τη λάτρεψα. Για να ανέβει αυτή η παράσταση έκανα τρεισήμισι μήνες πρόβες. Έφευγα στις 18:00 από τη Βουλή, έφτανα λίγο μετά τις 20:00 στην Πάτρα, έκανα πρόβα μέχρι τις δώδεκα, μετά έμπαινα στο αμάξι και ήμουν πάλι στη Βουλή την επόμενη ημέρα. Κάναμε 31 παραστάσεις, όλες sold-out, και στόχος μας είναι να φέρουμε το έργο και στην Αθήνα, για να μπορέσει να βρει χρόνο να τη δει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης», κατέληξε.