ΗΠΑ - Ντόναλντ Τραμπ και Έλον Μασκ: Η αδελφική αγάπη που δεν μπορεί να κρατήσει
Εντελώς ξαφνικά, ο Μασκ έγινε ο δεύτερος μεγαλύτερος χορηγός του Τραμπ
Σε ενδεχόμενη θητεία, ο επίδοξος πρόεδρος σίγουρα δεν θα μπορούσε να υποκύψει για πολύ στον μανιακό φουτουρισμό του αφεντικού του «Χ», λέει ο Hugo Rifkind
Ντόναλντ και Έλον. Τραμπ και Μασκ. Τι συμβαίνει με αυτό; Φαινομενικά, επίσημα, ο Ρεπουμπλικανός συνυποψήφιος είναι ο Τζέι Ντι Βανς, αυτός με το πιο ανήσυχο μούσι της δυτικής πολιτικής. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, τώρα κρατάει το φανάρι. Στη θέση του βρίσκεται ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Τι κάνει εκεί; Τι θέλει; Ολοένα και περισσότερο, καμία εμφάνιση του Τραμπ σε μεγάλη διοργάνωση δεν είναι πλήρης χωρίς τον Μασκ, όπως το θέτει ο Τιμ Γουόλτς, συνυποψήφιος των Δημοκρατικών, «να χοροπηδάει πέρα-δώθε στη σκηνή σαν χαζοχαρούμενος». Πιο πρόσφατα ήταν εκεί, στο Madison Square Garden, την περασμένη Κυριακή. «Χειροκροτήστε», φώναζε ο ομιλητής μπροστά του, «για τον μεγαλύτερο καπιταλιστή στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!».
Έπειτα, ο Μασκ τεντώθηκε στις φτέρνες, όπως κάνει η Λιζ Τρας, έβγαλε μια κραυγή και συνέχισε, ο ίδιος, για να παρουσιάσει τη Μελάνια Τραμπ. Δεν φάνηκε να έχει προετοιμάσει καμία παρατήρηση. Απλά φαινόταν να αισθάνεται ότι ανήκε εκεί.
Και όντως, ανήκε. Ορισμένες φορές ίσως και να ανήκε εκεί περισσότερο και από τον ίδιο τον Τραμπ. Αυτή ήταν η συγκέντρωση στην οποία ο κωμικός Τόνι Χίντσκλιφ περιέγραψε το Πουέρτο Ρίκο ως «πλωτό νησί από σκουπίδια». Πρόκειται για στοχευμένη, μοσχοβίτικη ενέργεια, ίσως επίτηδες, ίσως όχι, αλλά εσείς είστε τα κορόιδα, που σας απασχολεί. Οι προσβολές του ίδιου του Τραμπ είναι τελείως διαφορετικές, γενικότερα περισσότερο υπεροπτικές, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, πιο ειλικρινείς. Φαντάζομαι ότι, αν ο Τραμπ, σαν παιδάκι, είχε ένα ατύχημα, ίσως πολύ απλά να απομακρυνόταν, υποθέτοντας ότι κάποιος άλλος θα το καθάριζε. Ο Μασκ, σαν παιδάκι, θα έμενε δίπλα του, χαμογελώντας και όντας περήφανος.
Η ιδιορρυθμία και ο παραλογισμός των δύο ανδρών δεν πρέπει να μας τυφλώνουν για το πόσο μεγάλη υπόθεση είναι η συνεργασία τους. Εντελώς ξαφνικά, ο Μασκ έγινε ο δεύτερος μεγαλύτερος χορηγός του Τραμπ. Επίσης, έχει γίνει ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του, αξιοποιώντας όχι μόνο το δικό του κοινό που αριθμεί σε 200 εκατομμύρια ακόλουθους στο «X», την πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης που του ανήκει, αλλά και, με ασαφή μέσα, μετατρέποντας μια πρώην φιλοαριστερή πλατφόρμα σε μια πλατφόρμα που φαίνεται να ενισχύει το περιεχόμενο υπέρ του Τραμπ και να περιθωριοποιεί τους φιλελεύθερους.
Τον περασμένο μήνα, ο Τραμπ άρχισε να μιλάει για την τοποθέτηση του Μασκ σε θέση επικεφαλής μιας «επιτροπής κυβερνητικής αποδοτικότητας», την οποία ο Μασκ έχει από τότε αρχίσει να αποκαλεί «Υπουργείο Κυβερνητικής Αποδοτικότητας» ή «Doge», ως αναφορά στο διαδικτυακό μιμίδιο με τον σκύλο, το οποίο ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει, αλλά ο Μασκ αναμφίβολα θα υποθέσει ότι όλοι γνωρίζουν. Σκοπεύει, λέει, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή λίγο λιγότερο από το ένα τρίτο των πάντων. Αυτό, ενώ παράλληλα θα πείσει τον Τραμπ να πείσει τη NASA να τον βοηθήσει να πάει στον Άρη.
Δεν υπάρχει ιστορικός παραλληλισμός για αυτή τη σχέση. Υποθέτω ότι θα ήταν κάπως σαν να είχε ο Χένρι Φορντ όχι μόνο καλλιεργήσει τον Χέρμπερτ Χούβερ, αλλά και να το είχε κάνει ενώ χόρευε, παραληρούσε για τον Μίκυ Μάους και ονειρευόταν να ζήσει στο φεγγάρι. Επιπλέον ήρθε από το πουθενά, ουσιαστικά.
Το 2017, όταν ο Μασκ είχε τα περιβαλλοντικά διαπιστευτήρια που θα περίμενε κανείς από έναν κατασκευαστή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, παραιτήθηκε από τον συμβουλευτικό ρόλο του μετά την αποχώρηση του Τραμπ από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα. Πριν από δύο χρόνια ο Μασκ δήλωσε ότι ο Τραμπ είναι πολύ μεγάλος για να είναι επικεφαλής σε οτιδήποτε. Ο Τραμπ είπε ότι ο Μασκ είναι «ένας άσχετος» με «αυτοκίνητα χωρίς οδηγό που τρακάρουν» και «πυραύλους που δεν πάνε πουθενά».
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με το γιατί άλλαξαν όλα. Η μία θεωρία, όπως κυκλοφόρησε από τον Γουόλτς και άλλους, είναι ότι ο Μασκ βλέπει μια ευκαιρία να κατευθύνει τους κανονισμούς και να γίνει ακόμα πλουσιότερος, και ουσιαστικά είναι απλά ένας επιχειρηματίας που ενεργεί για το δικό του εμπορικό όφελος. Λάβετε υπόψη σας, ωστόσο, ότι το «X» φαίνεται να αποτιμάται τώρα στο ένα πέμπτο περίπου των 44 δισεκατομμυρίων δολαρίων που πλήρωσε ο Μασκ γι' αυτό, το 2022. Έτσι υποθέτω ότι η προφανής απάντηση θα ήταν «για όλα υπάρχει πρώτη φορά».
Μια πιο περίπλοκη και πιθανώς πιο ακριβής ερμηνεία θα ήταν ότι ο Μασκ έχει όνειρα και ο Τραμπ αντιπροσωπεύει έναν τρόπο επίτευξής τους. Σε μια ανάρτηση στο «X» τον περασμένο μήνα, ο Μασκ αποκάλεσε αυτές τις εκλογές «διχάλα στο ανθρώπινο πεπρωμένο» και δήλωσε ότι, για εκείνον, το «απόλυτο εμπόδιο» ήταν ότι η γραφειοκρατία θα αυξηθεί υπό τη συνεχιζόμενη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών, γεγονός που θα «θα κατέστρεφε το πρόγραμμα του Άρη και θα καταδίκαζε την ανθρωπότητα». Αν νομίζετε ότι αυτό ακούγεται λίγο τρελό (προσέξτε τη σειρά των προτεραιοτήτων, πρώτα απ' όλα), μπράβο σας που το προσέξατε.
Από την πλευρά του Τραμπ, υποθέτω ότι δεν είναι τελείως παράξενο το γεγονός ότι μια αλλόκοτη πορτοκαλί μάζα θα ασκούσε κάποια έλξη σε μια άλλη. Αναρωτιέται κανείς, ωστόσο, για πόσο καιρό ο πραγματικός πρόεδρος Τραμπ θα ήταν διατεθειμένος να υποκύψει στον μανιακό φουτουρισμό του Μασκ. Κατά τη θητεία, οι ονειροπόλοι γκουρού δεν κρατάνε ποτέ πολύ. Σκεφτείτε την καταστροφική συνεργασία του Τραμπ με τον Στιβ Μπάνον ή του Μπόρις Τζόνσον με τον Ντομινίκ Κάμινγκς. Η ίδια περίπτωση, με χρήση έκστασης. Ή ίσως, δεδομένου ότι ο Μασκ έχει συζητήσει τη χρήση της με ιατρική συνταγή, με χρήση κεταμίνης.
Ο Μασκ είναι ξεκάθαρα μια ιδιοφυΐα, η οποία μας αφήνει άναυδους. Από τότε που αγόρασε το σημερινό «Χ», όμως, έχει επίσης γίνει μια μελέτη περίπτωσης αυτο-ριζοσπαστικοποίησης, όλο και πιο ανίκανος να δει τη διαφορά μεταξύ της διαδικτυακής σφαίρας αστεϊσμού και του πραγματικού κόσμου. Πιθανώς, αυτή είναι η πραγματική ρίζα της συμπάθειάς του με τον Τραμπ, αλλά το ταξίδι του δεν τελειώνει εκεί. Μόλις αυτή την εβδομάδα βρέθηκε να δηλώνει στο «Χ» ότι οι οικονομικές πολιτικές του Τραμπ θα οδηγήσουν σε άμεσες «δυσκολίες» και, όταν ρωτήθηκε για «σοβαρά υπερβολική αντίδραση» και πτώση των αγορών εν αναμονή της ενδεχόμενης ανάκαμψης, ρέμβασε ότι «αυτό ακούγεται σωστό».
Το εννοεί; Μήπως θέλει ο κόσμος να πιστεύει ότι το εννοεί; Γνωρίζει καν τη διαφορά; Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Ωστόσο, μάλλον μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό δεν είναι το μήνυμα που ο ίδιος ο Τραμπ θέλει να ακούσουν οι ψηφοφόροι. Ακριβώς αυτό είναι που κάνει την αδελφική αγάπη τους τόσο ιδιαίτερη. Κανένας από τους δύο δεν είναι ακριβώς αυτό που ο άλλος φαντάζεται ότι είναι. Αργά ή γρήγορα, ένας από τους δύο είναι βέβαιο ότι θα το προσέξει. Τι θα γίνει τότε;
