ΤΟΥΡΚΙΑ
Καμία χώρα δεν είναι σε καλύτερη θέση από την Τουρκία για να αναδειχθεί ως ο μεγάλος νικητής από την πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ. Αν και η έκταση της συμμετοχής της Άγκυρας στην προέλαση των ανταρτών την περασμένη εβδομάδα παραμένει ασαφής, η Τουρκία έχει παράσχει τη μεγαλύτερη, ισχυρότερη και πολλές φορές την πιο αμφιλεγόμενη υποστήριξη στην ένοπλη συριακή αντιπολίτευση. Από την άρνηση του Μπαράκ Ομπάμα να τιμήσει την κόκκινη γραμμή που χάραξε σχετικά με τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ μέχρι την ταλαντευόμενη δέσμευση διαφόρων Αράβων συμμάχων, η Τουρκία ήταν το μόνο κράτος που δεν εγκατέλειψε ποτέ τη συριακή αντιπολίτευση.

Οι προσπάθειες του Προέδρου Ερντογάν να κατευθύνει την πορεία των γεγονότων στη Συρία ήταν, κατά σειρά, ανήθικες, αμφισβητήσιμης νομιμότητας, ιδιοτελείς, αλλά και συμπονετικές. Οι Σύροι πρόσφυγες δεν αναφέρονται συχνά με καλά λόγια στη μεταχείρισή τους στην Τουρκία, ωστόσο περισσότερα από τρία εκατομμύρια βρήκαν καταφύγιο εκεί. Η Άγκυρα θα συγκλονιστεί βλέποντας τις ουρές των Σύρων στα νότια σύνορά της που επιθυμούν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η εμπλοκή του Ερντογάν στη Συρία πήρε μια πιο σκοτεινή τροπή όταν, φοβούμενος ότι η στιγμή για την εκδίωξη του Άσαντ είχε παρέλθει, έστρεψε την προσοχή του στις κουρδικές δυνάμεις που δημιουργούσαν το δικό τους πρωτο-κράτος στη βορειοανατολική Συρία.

Για τον Ερντογάν, το γεγονός αυτό αποτελούσε απειλή: Η Άγκυρα θεωρεί τις εν λόγω κουρδικές δυνάμεις ως τρομοκράτες και η συνεργασία τους με τη Δύση κατά του Ισλαμικού Κράτους ελάχιστα τον έπεισε για το αντίθετο. Η άρνησή τους να εδραιώσουν ένα αυτόνομο στήριγμα στη Συρία, σκέφτηκε, ήταν απαραίτητη για να τους εμποδίσει να κάνουν το ίδιο μέσα στην Τουρκία. Τα τουρκικά στρατεύματα πέρασαν τα σύνορα για να τους πολεμήσουν, ακόμη και όταν η Άγκυρα επιχειρούσε ανοίγματα προς τη Δαμασκό, ενώ ταυτόχρονα προστάτευε τον βορειοδυτικό θύλακα των ανταρτών της Ιντλίμπ, απ' όπου ξέσπασε η επίθεση της περασμένης εβδομάδας. Είναι οι ίδιοι αντάρτες που έχουν τώρα τον έλεγχο στη Δαμασκό, παλεύοντας με το πώς η Συρία μπορεί να προχωρήσει μετά από δεκαετίες αιματηρής δικτατορίας. Το μέλλον μπορεί να φαίνεται αβέβαιο, αλλά κανένας ξένος ηγέτης σε σύγκριση με τον Ερντογάν δεν βρίσκεται σε καλύτερη θέση, ώστε να το επηρεάσει.

ΙΣΡΑΗΛ
Δεν αποτέλεσε έκπληξη όταν ο Μπενιαμίν Νετανιάχου διεκδίκησε τα εύσημα για το τέλος του καθεστώτος Άσαντ. «Πρόκειται για μια ιστορική ημέρα στην ιστορία της Μέσης Ανατολής», δήλωσε κατά την επίσκεψή του στα σύνορα με τη Συρία. «Το καθεστώς Άσαντ αποτελεί κεντρικό κρίκο στον άξονα του κακού του Ιράν. Αυτό το καθεστώς έχει πέσει. Αυτό είναι άμεσο αποτέλεσμα των πλήγμάτων που επιφέραμε στο Ιράν και τη Χεζμπολάχ, τους κύριους υποστηρικτές του καθεστώτος Άσαντ». Η στρατιωτική δράση του Ισραήλ, δήλωσε, «δημιούργησε μια αλυσιδωτή αντίδραση σε όλη τη Μέση Ανατολή από όλους εκείνους που θέλουν να απελευθερωθούν από αυτό το καταπιεστικό και τυραννικό καθεστώς».

Η δήλωσή του αποτελούσε απόηχο των παλαιότερων φιλοδοξιών του να μετατρέψει τη φρίκη των επιθέσεων της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σε ευκαιρία για την αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής. Ωστόσο, η ταχεία εγκαθίδρυση μιας αμφισβητούμενης νεκρής ζώνης κατά μήκος των συριακών συνόρων υπογραμμίζει τον κίνδυνο που μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισραήλ στις επιπτώσεις που τόσο συχνά ακολουθούν την ανατροπή ενός δικτάτορα. Το Ισραήλ ήταν σταθερός υποστηρικτής της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003, αλλά η σύγκρουση αυτή άφησε την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή πολύ σε βάρος του Ισραήλ.

Η αφαίρεση του προπύργιου που παρείχε το Ιράκ έναντι του Ιράν βοήθησε την Τεχεράνη να επεκτείνει την επιρροή της και τη δύναμη των εκπροσώπων της στη Μέση Ανατολή. Η ζημιά που προκάλεσε το Ισραήλ σε αυτούς τους εκπροσώπους, τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, καθώς και στο ίδιο το Ιράν κατά το περασμένο έτος, έχει συμβάλει σε κάποιο βαθμό στην αποκατάσταση της ισορροπίας. Το τι θα προκύψει στη Συρία είναι ακόμη εξαιρετικά αβέβαιο. Το Ισραήλ θα γιορτάσει την απώλεια από το Ιράν του συριακού εδάφους που λειτουργούσε ως σημείο παράδοσης των πυραύλων της Τεχεράνης στη Χεζμπολάχ με έδρα το Λίβανο.

Ο Άσαντ ήταν τόσο ψηλά στον κατάλογο των αντιπάλων του Ισραήλ που έφερνε ακόμη και τραυματισμένους τζιχαντιστές καθώς και αμάχους πέρα από τα σύνορα για θεραπεία στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων μαχητών από ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα, όπως το Μέτωπο Νούσρα και οι πρωτοπόροι του HTS στη Δαμασκό - που έχουν απαγορευτεί τόσο από το Ισραήλ όσο και από τη Δύση. Ο εν λόγω πραγματισμός μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν μια έξυπνη επένδυση.

ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing