Σύμφωνα με μια επικείμενη έκθεση, το ένα πέμπτο των ατόμων ηλικίας κάτω των 45 ετών θα προτιμούσε να κυβερνάται από έναν «ισχυρό» ηγέτη, που δεν χρειάζεται να λογοδοτεί στους ψηφοφόρους, παρά από κάποιον που κέρδισε τις εκλογές. Η δημοσκόπηση της έκθεσης «FGS Global Radar» διαπίστωσε ότι το 14% των ανθρώπων συνολικά συμφωνεί πως το καλύτερο σύστημα για την αποτελεσματική διακυβέρνηση μιας χώρας είναι «ένας ισχυρός ηγέτης, που δεν χρειάζεται να ασχολείται με εκλογές», παρά η «Δημοκρατία». Το ποσοστό εκείνων που υποστήριξαν έναν τέτοιο ισχυρό ηγέτη ήταν 21% μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18-45 ετών και 8% μεταξύ των ατόμων ηλικίας άνω των 55 ετών. Αυτή δεν είναι η πρώτη ένδειξη τέτοιων ανησυχητικών συμπεριφορών. Το 2022, η δεξαμενή σκέψης Onward σημείωσε παρομοίως ότι οι νεότεροι άνθρωποι είναι όλο και περισσότερο αρνητικά διακείμενοι απέναντι στη Δημοκρατία και πιο ανοιχτοί στον αυταρχισμό σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές.

Αν και μια τέτοια ολέθρια μετατόπιση είναι ανησυχητική, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Τα τελευταία χρόνια, οι παραδοχές που διαμορφώνουν το πολιτιστικό τοπίο βασίζονται όλο και περισσότερο όχι στη διαπραγμάτευση κοινών αξιών, αλλά στις σχέσεις εξουσίας. Η δέσμευση για την οικοδόμηση μιας κοινότητας συνδεδεμένης μέσω της ένταξης σε ένα κοινό σχέδιο -ένα έθνος- έχει από καιρό δώσει τη θέση της σε μια διχαστική παραδοχή ατομικών δικαιωμάτων και αξιώσεων. Οι ομάδες με βάση τη φυλή, την εθνότητα, τη θρησκεία, το φύλο, τη σεξουαλικότητα κ.ο.κ. διεκδικούν τα δικαιώματά τους ασκώντας εξουσία επί άλλων ομάδων που μπαίνουν στον δρόμο τους. Οσοι θεωρούνται ότι ανήκουν σε λάθος ομάδες, οι «ετεροκανονικοί», οι λευκοί, οι χριστιανοί, οι άνδρες, διαπομπεύονται και ακυρώνονται. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μια τέτοια σκέψη είναι προϊόν ιδεολογιών οι οποίες στην ουσία εκφράζουν ιδέες που δεν ανέχονται διαφωνίες, επειδή έχουν τη δύναμη του δόγματος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο πολλοί κάτω των 45 ετών είναι βαθιά μισαλλόδοξοι απέναντι σε οποιονδήποτε πιστεύει στις βιολογικά καθορισμένες διαφορές φύλου, αντιτίθεται στη μαζική μετανάστευση ή διαμαρτύρεται όσον αφορά τον εξισλαμισμό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μορφωμένοι νέοι έχουν γοητευτεί τόσο πολύ από τον φιλόσοφο του 19ου αιώνα Φρίντριχ Νίτσε, ο οποίος προωθούσε την εξουσία και τη δύναμη, ενώ εξέφραζε την απέχθειά του για την ισότητα και τη δημοκρατία και του οποίου η τραγική άποψη του μεταθρησκευτικού μηδενισμού αντιμετωπίζεται από αυτούς τους οπαδούς όχι ως θρήνος, αλλά ως «γιορτή».

Αντί οποιασδήποτε απώθησης από πειστικές φωνές, η κουλτούρα που επιτρέπει στους ισχυρούς να συνθλίβουν τους αδύναμους αναπτύσσεται παράλληλα με τη συνεχή υπονόμευση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν συστηματικά κατακερματίσει την ιστορική συνταγματική διευθέτηση της Βρετανίας, αναθέτοντας όλο και περισσότερο την εξουσία και τον έλεγχο του Κοινοβουλίου σε δικαστήρια, quangos και αποκεντρωμένες κυβερνήσεις στη Σκωτία και την Ουαλία.

Η πίστη στην ουσιαστική σημασία του έθνους έχει σταδιακά υπονομευθεί. Τη θέση της έχει πάρει η λατρεία του Διεθνούς Δικαίου, των δικαστηρίων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και των ΜΚΟ, που συνολικά προωθούν οικουμενικές αρχές, οι οποίες θεωρούνται ότι υπερισχύουν των εθνικών νόμων ως ηθικά ανώτερες. Τα μέλη μιας αναπτυσσόμενης μορφωμένης τάξης, η οποία συνεργάζεται όλο και περισσότερο με υπερεθνικά ιδρύματα, που απαθανατίστηκαν από τον συγγραφέα Ντέιβιντ Γκούντχαρτ ως «anywhere people», έχουν αμελητέα προσκόλληση στη χώρα τους και θεωρούν τους εαυτούς τους ως πολίτες του κόσμου. Παγκόσμιες πλατφόρμες όπως η Meta και η X, στις οποίες ο καθένας μπορεί να γίνει άμεσα ειδικός και οι οποίες ασκούν πλέον τεράστια επιρροή στη χάραξη πολιτικής, είναι εγγενώς ανατρεπτικές της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Υπάρχει επίσης η καταστροφική απογοήτευση από μια πολιτική ελίτ που πάρα πολλοί πιστεύουν ότι τα έχει χάσει τελείως. Εκατομμύρια άνθρωποι διαπίστωσαν ότι το να θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα όπου η ιθαγένεια σημαίνει κάτι, δηλαδή να συμμετέχουν σε μια ιστορικά ριζωμένη και πολιτισμικά συγκεκριμένη συμφωνία μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, θεωρείται ρατσιστικό και παράνομο. Αντ’ αυτού, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, που ούτε ψήφισαν ούτε ήθελαν και η οποία τους στέρησε μια κοινή κοινότητα στον τόπο που κάποτε αναγνώριζαν ως πατρίδα τους.

Αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων έχουν απογοητευτεί οριστικά από ένα ολόκληρο πολιτικό κατεστημένο, που τους έχει συστηματικά πει ψέματα, τους έχει πατρονάρει, τους έχει προσβάλει και έχει αθετήσει τις υποσχέσεις του προς αυτούς. Τώρα αναφέρεται ότι ο Ελον Μασκ και το πρώην «enfant terrible» και άσπονδος εχθρός της βρετανικής κυβέρνησης, ο Ντόμινικ Κάμινγκς, συνωμοτούν για να καταστρέψουν το πολιτικό σύστημα της Βρετανίας. Είτε συνωμοτούν είτε όχι, ο Κάμινγκς διατυμπανίζει την ανάγκη για μια πολιτική και συνταγματική επανάσταση από την ταραχώδη περίοδο που βρισκόταν στην καρδιά της κυβέρνησης του Μπόρις Τζόνσον. Και η εξέγερση του Μασκ κατά της υφιστάμενης τάξης επιδοκιμάζεται από αρκετούς ανθρώπους, που πιστεύουν ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στη Βρετανία έχει διαλυθεί ανεπανόρθωτα.

Είναι, λοιπόν, η Δημοκρατία τώρα «ασθενής τελικού σταδίου»; Εχει σημασία; Εχει. Η Δημοκρατία είναι το αντίδοτο στην ανεξέλεγκτη εξουσία. Μόνο η Δημοκρατία μπορεί να ενώσει ένα έθνος, δημιουργώντας νόμους που έχουν τις ρίζες τους στη δημόσια συναίνεση. Οι νόμοι αυτοί ψηφίζονται από αντιπροσωπευτικά όργανα, που ενσαρκώνουν την ισότητα, εξασφαλίζοντας ότι όλοι έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτό προσδίδει στο Κοινοβούλιο μια μοναδική νομιμοποίηση, έτσι ώστε οι νόμοι που ψηφίζει να γίνονται γενικά αποδεκτοί ακόμα και από εκείνους που δεν κατάφεραν να τους πείσουν.

Η απουσία αυτής της συναίνεσης και της νομιμοποίησης συνεπάγεται ανεξέλεγκτη εξουσία, που στερείται λογοδοσίας και υπονομεύει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Αυτό μπορεί να πάρει τη μορφή αυταρχικών ή δημαγωγικών ηγετών ή της κυριαρχίας του όχλου είτε στους δρόμους είτε στην πανεπιστημιούπολη είτε στην κοινωνία των πολιτών.

Ορισμένοι θα μπορούσαν να πουν ότι η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση έχει ήδη υπονομευθεί. Σωστό, αλλά πρέπει να αποκατασταθεί. Η Δημοκρατία έχει ελαττώματα, αλλά εξακολουθεί να είναι η λιγότερο χειρότερη εναλλακτική λύση.

ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing