Η άνοδος της ακροδεξιάς Alternative fur Deutschland στη Γερμανία είναι πραγματικά ανησυχητική. Μετά τις γενικές εκλογές του Σαββατοκύριακου, το AfD αναδείχθηκε ως το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης. Τώρα ακολουθεί τον συντηρητικό ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών, Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές αλλά πρέπει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνασπισμού.

Υπάρχει μια ατυχής τάση στους φιλελεύθερους κύκλους να κατατάσσουν κάθε πολιτικό κόμμα που αμφισβητεί τις ορθοδοξίες της αριστεράς ως «λαϊκιστικό» και να απορρίπτουν κάθε λαϊκιστικό κόμμα ως «ακροδεξιό». Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι εν λόγω λαϊκιστές είναι μεταξύ άλλων το Vox στην Ισπανία, ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, το Fidesz του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία και η Μεταρρύθμιση του Νάιτζελ Φάρατζ. Οι συγκεκριμένοι ηγέτες απορρίπτονται συνήθως ως ακροδεξιοί, παρόλο που ως επί το πλείστον υιοθετούν κανονικές, αν και ασυμβίβαστες, συντηρητικές θέσεις.

Αν όλοι είναι ακροδεξιοί, τότε κανείς δεν είναι ακροδεξιός. Η τοποθέτηση του AfD στο ίδιο πλαίσιο με αυτά τα λαϊκιστικά κόμματα όχι μόνο συκοφαντεί όλους τους λαϊκιστές, αλλά αμβλύνει την παραδοχή ότι το AfD είναι πραγματικά ακροδεξιό και πέρα από κάθε όριο.

Το AfD όχι μόνο έχει τις ρίζες του στον ναζισμό, αλλά δεν έχει αποστασιοποιηθεί από τον φασισμό των προγόνων του. Τα μέλη της υποβαθμίζουν και παραποιούν τακτικά τη μοναδική βαρύτητα του Ολοκαυτώματος. Πέρυσι ο Μπιορν Χόκε, επικεφαλής του παραρτήματος του κόμματος στη Θουριγγία, ο οποίος αποκάλεσε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο «μνημείο ντροπής» και απαίτησε μια «στροφή 180 μοιρών» στην προσέγγιση της Γερμανίας για την ιστορία της, καταδικάστηκε και του επιβλήθηκε πρόστιμο επειδή χρησιμοποίησε το σύνθημα των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου «Alles fur Deutschland» σε δημόσια εκδήλωση.

Μια άλλη δικαστική υπόθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υπηρεσία εσωτερικών πληροφοριών της Γερμανίας ήταν δικαιολογημένο να θέσει το AfD υπό παρακολούθηση για υποψία εξτρεμισμού. Πέρυσι, το κόμμα έδιωξε τρία μέλη που είχαν συλληφθεί μετά από εκπαίδευση σε πολεμικές επιχειρήσεις για την πτώση του γερμανικού κράτους. Σύμφωνα με πληροφορίες, κατά την έφοδο της αστυνομίας ανακαλύφθηκαν αδήλωτα όπλα, φυσίγγια Kalashnikov και ο κάλυκας μιας χειροβομβίδας όλμου.

Η άνοδος του AfD, ωστόσο, αντανακλά μια πικρή ειρωνεία. Η αποτυχία της Ευρώπης να χρηματοδοτήσει επαρκώς τους στρατούς της - ο λόγος της πικρής διαμάχης με τον πρόεδρο Τραμπ - πηγάζει από την απελπιστική πεποίθηση που ρίζωσε στην ήπειρο μετά τη ναζιστική περίοδο. Σύμφωνα με την εν λόγω πεποίθηση, κανείς δεν θα μπορούσε να εμπιστευτεί ξανά ότι η Ευρώπη, και ιδιαίτερα η Γερμανία, δεν θα γινόταν ξανά επιθετική και φασιστική.

Αυτή η αποθάρρυνση οδήγησε όχι μόνο στη νευραλγική αποφασιστικότητα της ΕΕ να μην πάει ποτέ σε πόλεμο, αλλά, βαθύτερα, στην κατάρρευση της πίστης στο δυτικό εθνικό κράτος, το οποίο θεωρήθηκε ότι είχε δημιουργήσει τον εθνικισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ.

Η ιδέα ότι η προσκόλληση στο εθνικό κράτος -χωρίς το οποίο η Βρετανία δεν θα είχε ποτέ «σταθεί μόνη της» απέναντι στον Χίτλερ- υπήρξε η τελική αιτία του φασισμού ήταν βαθιά λανθασμένη. Παρόλα αυτά, η ιδέα αυτή συγκλόνισε μια Δύση που δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει σωστά πώς το τέρας του ναζισμού μπορούσε να αναδυθεί στην κορυφή του υψηλού δυτικού πολιτισμού που ενσάρκωνε η Γερμανία εκείνη την εποχή.

Η στροφή κατά του δυτικού εθνικού κράτους σήμαινε ότι η Ευρώπη απέρριψε τη σημασία της διατήρησης των δικών της αρχών και παραδόσεων και, αντίθετα, πίστεψε σε οικουμενικές ιδέες και υπερεθνικούς θεσμούς. Η συνεπακόλουθη διάβρωση των βασικών δυτικών αξιών οδήγησε στην άνοδο της πολυπολιτισμικότητας και στην πεποίθηση ότι ήταν ρατσιστικό να κρατάμε τους μετανάστες έξω. Η επακόλουθη μαζική μετανάστευση, για την οποία εκατομμύρια άνθρωποι δυσανασχετούν λόγω της άφιξης τεράστιου αριθμού ανθρώπων των οποίων οι αξίες είναι εχθρικές προς τη Δύση, οδήγησε τώρα στην άνοδο του AfD.

Η επιθυμία της γερμανικής κοινής γνώμης να μην συντριβεί το έθνος και ο πολιτισμός της είναι απολύτως λογική. Πρόκειται όμως για μια επιθυμία που το πολιτικό κατεστημένο αγνόησε και στιγματίστηκε, και το AfD εκμεταλλεύτηκε τη δυσαρέσκεια του κοινού που προέκυψε - μια τακτική από το παλιό εγχειρίδιο των Ναζί. Η ειρωνεία είναι ότι ο οικουμενισμός επανέφερε με αυτό τον τρόπο στη ζωή έναν ιδιαίτερο εξτρεμισμό, ο φόβος του οποίου αποθράσυνε τη Γερμανία και την Ευρώπη ώστε να υιοθετήσουν τον οικουμενισμό εξαρχής.

Αν και η Γερμανία αποτελεί ακραία περίπτωση, μια παρόμοια δυναμική λειτουργεί στη Βρετανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι χώρες αυτές απέτυχαν να σταματήσουν τη μαζική μετανάστευση και αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Αντιθέτως, έχουν επιδείξει μια εμμονική προσκόλληση στους νόμους για τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν διαβρώσει τη δημοκρατία, έχουν διευκολύνει την παράνομη μετανάστευση, έχουν απειλήσει την εθνική ασφάλεια και έχουν καταστήσει όπλο την κουλτούρα των θυμάτων και τα μέτρα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Συνεπώς, κατέληξαν να παρουσιάζουν διακρίσεις εις βάρος των λευκών ανθρώπων και όλοι θεωρούνται ότι αντιπροσωπεύουν μια καταπιεστική τάξη. Οι αδικίες, η θεσμοθετημένη ανικανότητα και η απομάκρυνση από τη λογική οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους να ψηφίσουν λαϊκιστικά κόμματα και το AfD.

Ταυτόχρονα, οι νέοι Γερμανοί ψήφισαν σε μεγάλο αριθμό τους κομμουνιστές. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την παλιά ιστορία - όταν το κατεστημένο χάνει την εμπιστοσύνη του κοινού, οι εξτρεμιστές από όλες τις πλευρές επωφελούνται. Η πολιτική απογοήτευση είναι τοξική για τη δημοκρατία.

Όλα αυτά οδήγησαν την κυβέρνηση Τραμπ και τους εξτρεμιστές του ισλαμικού κόσμου, καθώς και τον Πούτιν της Ρωσίας, τον Σι της Κίνας και άλλους εχθρούς της ελευθερίας, να καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η Ευρώπη είναι πλέον μια πολιτιστική περίπτωση.

Αν η Βρετανία και η Ευρώπη δεν αρχίσουν να θέτουν αυστηρά όρια με στόχο την υπεράσπιση της ιστορικής κουλτούρας και των παραδόσεων του δυτικού έθνους - αντιμετωπίζοντας με αποφασιστικότητα τον ισλαμιστικό εξτρεμισμό, διασφαλίζοντας ότι η αστυνομία δρα κατά του εγκλήματος και όχι κατά της πολιτικής διαφωνίας, και απορρίπτοντας την άδικη και ψυχοφθόρα κουλτούρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η αποκαλυπτική αποτίμηση είναι πέρα για πέρα αληθινή.

 ΠΗΓΗ: Times Media Ltd / News Licensing