ΗΠΑ: Νευρολόγος βρήκε την "κόλλα" των αναμνήσεων - Μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη θεραπείας για ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ
Τι έδειξε η έρευνα
Αν και η έρευνα είναι ακόμη σε αρχικά στάδια, θα μπορούσε στο μέλλον να συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη θεραπειών για διαταραχές του εγκεφάλου που προκαλούν απώλεια μνήμης
Τη χημική διεργασία δύο πρωτεϊνών που μετατρέπουν την προσωρινή μνήμη σε μακροπρόθεσμη διατηρώντας ενεργοποιημένες τις σχετικές εγκεφαλικές συνάψεις εντόπισε έρευνα του Πανεπιστημίου Downstate της Νέας Υόρκης υπό τον νευρολόγο Τοντ Σάκτορ.
Η έρευνα μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη θεραπείας για ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ ή η διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Οι αναμνήσεις σχηματίζονται όταν μια συγκεκριμένη εμπειρία προκαλεί την αντίδραση νευρώνων στην περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται ιππόκαμπος. Κάθε φορά που ανακαλείται αυτή η εμπειρία, η σύνδεση μεταξύ των νευρώνων ενισχύεται. Κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία παίζει η πρωτεΐνη κινάσης Mzeta (PKMzeta).
*Διαβάστε ακόμα: Διαβήτης τύπου 1: Μεγαλύτερος ο κίνδυνος εμφάνισης σε παιδιά που καταναλώνουν μπανάνες, βρώμη και γιαούρτι
Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες στους επιστήμονες, όμως υπήρχαν αρκετά αδύναμα σημεία στη θεωρία. Αυτά έρχεται να αντιμετωπίσει η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science Advances».
Η πρωτεΐνη KIBRA (συνδέεται με τον εγκέφαλο αλλά και τα νεφρά) λειτουργεί ως «κόλλα» που στερεοποιεί τον σχηματισμό μνήμης, βοηθώντας η βραχυπρόθεσμη ανάμνηση να εξελιχθεί σε μακροπρόθεσμη μνήμη. Ερευνώντας τη θεωρία στο εργαστήριο, υπέβαλαν ποντίκια σε ηλεκτροσόκ σε συγκεκριμένες περιοχές και στη συνέχεια εξέτασαν αν τις θυμούνται.
Όταν αποκλείστηκε η αλληλεπίδραση KIBRA και PKMzeta, η μακροπρόθεσμη χωρική μνήμη των ποντικιών αδυνάτισε. Αντιθέτως, όταν η αλληλεπίδραση διατηρήθηκε αλλά η PKMzeta υποβαθμίστηκε, προέκυψαν νέοι δεσμοί KIBRA και PKMzeta στον ιππόκαμπο, βοηθώντας στη διατήρηση της μνήμης των ποντικών. «Κατά τον σχηματισμό της μνήμης οι συνάψεις που εμπλέκονται στη διαδικασία ενεργοποιούνται και η KIBRA τοποθετείται επιλεκτικά σε αυτές», εξηγεί ο καθηγητής Σάκτορ.
Η KIBRA λειτουργεί δηλαδή σαν κόλλα, συνδέοντας τις ισχυρές συνάψεις και καθοδηγώντας την PKMzeta σε αυτές.
Αν και η έρευνα είναι ακόμη σε αρχικά στάδια, θα μπορούσε στο μέλλον να συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη θεραπειών για διαταραχές του εγκεφάλου που προκαλούν απώλεια μνήμης, όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ.
Η έρευνα μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη θεραπείας για ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ ή η διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Οι αναμνήσεις σχηματίζονται όταν μια συγκεκριμένη εμπειρία προκαλεί την αντίδραση νευρώνων στην περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται ιππόκαμπος. Κάθε φορά που ανακαλείται αυτή η εμπειρία, η σύνδεση μεταξύ των νευρώνων ενισχύεται. Κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία παίζει η πρωτεΐνη κινάσης Mzeta (PKMzeta).
*Διαβάστε ακόμα: Διαβήτης τύπου 1: Μεγαλύτερος ο κίνδυνος εμφάνισης σε παιδιά που καταναλώνουν μπανάνες, βρώμη και γιαούρτι
H "κόλλα" των αναμνήσεων
Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες στους επιστήμονες, όμως υπήρχαν αρκετά αδύναμα σημεία στη θεωρία. Αυτά έρχεται να αντιμετωπίσει η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science Advances».Η πρωτεΐνη KIBRA (συνδέεται με τον εγκέφαλο αλλά και τα νεφρά) λειτουργεί ως «κόλλα» που στερεοποιεί τον σχηματισμό μνήμης, βοηθώντας η βραχυπρόθεσμη ανάμνηση να εξελιχθεί σε μακροπρόθεσμη μνήμη. Ερευνώντας τη θεωρία στο εργαστήριο, υπέβαλαν ποντίκια σε ηλεκτροσόκ σε συγκεκριμένες περιοχές και στη συνέχεια εξέτασαν αν τις θυμούνται.
Όταν αποκλείστηκε η αλληλεπίδραση KIBRA και PKMzeta, η μακροπρόθεσμη χωρική μνήμη των ποντικιών αδυνάτισε. Αντιθέτως, όταν η αλληλεπίδραση διατηρήθηκε αλλά η PKMzeta υποβαθμίστηκε, προέκυψαν νέοι δεσμοί KIBRA και PKMzeta στον ιππόκαμπο, βοηθώντας στη διατήρηση της μνήμης των ποντικών. «Κατά τον σχηματισμό της μνήμης οι συνάψεις που εμπλέκονται στη διαδικασία ενεργοποιούνται και η KIBRA τοποθετείται επιλεκτικά σε αυτές», εξηγεί ο καθηγητής Σάκτορ.
Η KIBRA λειτουργεί δηλαδή σαν κόλλα, συνδέοντας τις ισχυρές συνάψεις και καθοδηγώντας την PKMzeta σε αυτές.
Αν και η έρευνα είναι ακόμη σε αρχικά στάδια, θα μπορούσε στο μέλλον να συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη θεραπειών για διαταραχές του εγκεφάλου που προκαλούν απώλεια μνήμης, όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ.
