Οι γυναίκες είναι παντού γύρω μας. Και όπως και να έχει η ζωή μας είναι ζήτημα… γυναικών .

Και η συλλογή διηγημάτων “Γυναικών” της Ελένης Γιαννάκη από τις εκδόσεις Άνω Τελεία μας το υπενθυμίζει.

Βρίσκονται δίπλα μας ή πιο μακριά, και σαν να τις ξέρουμε. Μας θυμίζουν τη μάνα, την αδερφή, μια θεία που μας φιλοξενούσε στο χωριό τα καλοκαίρια. Μοιάζουν με την παιδική μας φίλη ή το κορίτσι στο άλλο γραφείο, με τη γυναίκα που μιλάει σπαστά Ελληνικά και μένει στο υπόγειο διαμέρισμα.

Αγαπάνε (και ενίοτε αγαπιούνται), ζορίζονται, τραγουδάνε, γελάνε, κλαίνε, τρελαίνονται, νοιάζονται, καθαρίζουν, μαγειρεύουν – ή και όχι. Άλλες φορές θυμούνται, ξεχνάνε όμως κιόλας. Ζούνε τις ιστορίες τους, η καθεμιά με τον τρόπο της.

giannaki-eleni1
eleni-giannaki2

“…Μία τέτοια εξαίσια περιπλάνηση στον κόσμο αυτών των ανεπίδοτων λέξεων και ιστοριών των ακόμα πιο ανεπίδοτων κοριτσιών -που κάποια στιγμή έπρεπε να επιδοθούν στην κοινωνία ως γυναίκες- αποτελεί το «Γυναικών». Γυναίκες που δεν κάψανε τα σουτιέν τους σε φεμινιστικούς αγώνες, μόνο τα όνειρά τους κάψανε και τα δάχτυλά τους στις χλωρίνες· λάθρα διαβιώντας και επιβιώνοντας στους διαδρόμους και τους παράδρομους ενός πατριαρχικού λαβύρινθου, απ` όπου δεν βγήκαν ποτέ. Η συγγραφέας τις άκουσε, τις φαντάστηκε, τις πόνεσε, μπήκε στον κόπο τους, τις απέδωσε και τις παρέδωσε. Εδώ, τώρα, στην άκρη αυτού του τραπεζιού έρχονται ήσυχα, κάθονται απέναντί μας και μας μιλάνε. Χαμηλόφωνα, μουρμουριστά και γλυκόπικρα.”, γράφει στον πρόλογο ο Βασίλης Κατσικονούρης

Η Ελένη Γιαννάκη δομεί εικόνες με ευκολία, με ανάγλυφο το συναίσθημα και τη συνθήκη της, μεταφέρει εύγλωττα όλα τα επιμέρους στοιχεία: ψυχολογικό υπόβαθρο, χαρακτήρα, πρόβλημα κ.ο.κ. για κάθε μία από τις ηρωίδες της, ακόμα και για τις δευτεραγωνίστριές της.