«Ναπολιτάνοι, θέλετε νερό;» - Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν µένει πια εδώ, αλλά οι… απόγονοί του είναι έτοιµοι να τιµήσουν τη µνήµη του
Η Νάπολη βρίσκεται ήδη στο πόδι
Λευτερης Ελευθεριου
Ο Κβίτσα Κβαρατσέλια έβαλε ένα πέναλτι και έδωσε την πάσα στον επιθετικό της Νάπολι Β. Όσιµεν για το τελικό 3-0 εκτός έδρας επί της Σπέτσια. Εβαλαν από ένα γκολ και οι δύο, στο 3-0 επί της Κρεµονέζε, στο πάλαι ποτέ «Σαν Πάολο». ∆ύο τέλεια σκορ, δύο διαδοχικές εβδοµάδες.
Οι «παρτενοπέι» έφτασαν τους 59 β. σε 22 παιχνίδια Serie Α, είναι 15 πάνω από την Ιντερ και έχουν ακόµα 17 παιχνίδια για να επιστρέψουν στην κατάκτηση του πρωταθλήµατος, πρώτη φορά µετά τη σεζόν 1989-90. Στον ιταλικό Νότο κρατούν µικρό καλάθι, αλλά ακόµα και αυτό δεν φτάνει για να µην επικρατήσει µια παραµόρφωση της πραγµατικότητας. Τα ξεσπάσµατα χαράς προς ό,τι πρόκειται να έρθει συνοδεύονται από µακρές παύσεις αγωνίας και, κάποιες στιγµές, απελπισίας για το αν αυτό που πρόκειται να ζήσουν µπορεί να χαλάσει από µια κατάρρευση που όµοιά της δεν έχει ξαναζήσει ο ποδοσφαιρικός κόσµος.
Οι παλιότεροι, βέβαια, θυµούνται τη σεζόν 1986-87. Το όνοµα Ντιέγκο βρίσκεται παντού στην πόλη, τόσες γενιές µετά. Η Νάπολη θυµάται -και δεν θέλει να ξεχάσει- τον θεό της. Αν ο αναγνώστης νοµίζει ότι αυτή η σχέση ήταν χωρίς πλοκή και εξαρτάτο µόνο από τις νίκες, πλάνη πλανάται. Μετά την κατάκτηση του UEFA το 1989, ο Μαραντόνα ζήτησε από τον πρόεδρο των «παρτενοπέι», Κ. Φερλάινο, να τον πουλήσει. Ο τελευταίος κράτησε τα µπόσικα και λίγες εβδοµάδες αργότερα ο Μαραντόνα επιδόθηκε σε ένα υβρεολόγιο απέναντι στους κατοίκους της Νάπολης, µε στόχο να τον µισήσουν και να απαιτήσουν εκείνοι τη φυγή του. Αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, τοποθετήσεις όπως «Είναι ο Θεός και ο Θεός δικαιούται να λέει ό,τι θέλει» ανήκαν στην πλειονότητα των θαυµαστών της οµάδας. Ουδείς ξεχνούσε -και ουδείς ήθελε να ξεχάσει- πώς τον έκανε ο Μαραντόνα να αισθάνεται.
Η υποδοχή
Τη χρονιά 1986-87, το απώτατο σηµείο συναισθηµατικής απάτης επισκέφθηκε έως και τον τελευταίο Ναπολιτάνο.Από τότε που το σύµβολο των «ποτρέρος», των καβαλάρηδων της Αργεντινής, πάτησε το πόδι του στη φτωχική πόλη, όλα άλλαξαν. Οι λέξεις γινόταν να περιµένουν, εξάλλου και οι επιστήµονες χρειάζονται χρόνο για να εξηγήσουν ένα καινοφανές γεγονός.
Οι λέξεις βρήκαν, όµως, τον δρόµο τους, αρχής γενοµένης από το παιχνίδι της 13ης ∆εκεµβρίου 1986 στο «Σαν Σίρο», όταν η Νάπολι αντιµετώπισε τη Μίλαν. ∆εν υπήρχε κάποιος που περίµενε αβρή υποδοχή από τον ιταλικό Βορρά, αλλά οι Μιλανέζοι συµπεριφέρθηκαν στους Ναπολιτάνους σαν να ήταν ανθρωποειδή, σαν να ανήκαν στα κατώτατα στρώµατα της υπαρξιακής υποστάθµης. Ενα πανό στις κερκίδες αρκούσε για να το αναδείξει. Σε αυτό αναγραφόταν: «Απλυτοι Ναπολιτάνοι, θέλετε νερό;». Φυσικά, οι τιµωρίες σε ανάλογο συµβάν σήµερα θα έπεφταν µε τη σέσουλα, αλλά τότε το φίλτρο των µέσων κοινωνικής δικτύωσης, θριαµβευτικά και δίχως αµφισβήτηση, δεν είχε κάνει ακόµη την εµφάνισή του. Το παιχνίδι, όµως, τελείωσε 0-0. Η οµάδα του Οτάβιο Μπιάνκι, που δεν εκτιµάται αρκετά για τον ρόλο που διαδραµάτισε, γύρισε αβρόχοις ποσί στην πατρίδα της. Οταν ήρθε η ώρα του δεύτερου παιχνιδιού, στα τέλη Απριλίου του 1987, η Νάπολι µπορούσε σχεδόν να αγγίξει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ιταλίας. Στις 26 του µηνός, ένα πανό στις κερκίδες του «Σαν Πάολο», που πια ονοµάζεται «Diego Maradona», απάντησε σε εκείνο του «Σαν Σίρο». Σε αυτό αναγραφόταν : «∆εν θέλουµε νερό, έχουµε τον Μαραντόνα».
Ο«Πελούσα» ζωγραφίζει το πρώτο γκολ και ο Καρνεβάλε βάζει το δεύτερο, πριν µειώσει ο Πιερ Πάολο Βίρντις, στη νίκη της Νάπολι µε 2-1. Οι «γαλάζιοι» παραµένουν στην κορυφή της βαθµολογίας µαζί µε την Ιντερ, στους 36 βαθµούς. Η πλάκα είναι ότι στα τρία εναποµείναντα παιχνίδια ουδεµία εκ των δύο οµάδων νίκησε. Οµως η Ιντερ ηττήθηκε δύο φορές, ενώ οι «παρτενοπέι» έφεραν τρεις ισοπαλίες. Μετά τη λήξη του τελευταίου παιχνιδιού, του 1-1 µε την Ασκολι εκτός έδρας, που, σε συνδυασµό µε το 0-0 της Ιντερ εντός µε την Ελλάδα Βερόνα, εξασφάλισε το πρώτο πρωτάθληµα στην ιστορία της Νάπολι, στα σπίτια της πόλης δεν υπήρχε άνθρωπος.
Είχαν βγει όλοι έξω, στους δρόµους, για να πανηγυρίσουν. Κάποιοι, πιο νεαροί, µε την τεστοστερόνη τους να γράφει «Μαραντόνα» στους δρόµους, πέρασαν από το νεκροταφείο της πόλης. Μπήκαν µέσα και, µε µαρκαδόρο ανεξίτηλο, ένας από τους εξυπνάκηδες, που βρισκόταν σε καθεστώς αρέγονης έκστασης, έγραψε: «∆εν ξέρετε τι χάσατε».
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 18/2
Οι «παρτενοπέι» έφτασαν τους 59 β. σε 22 παιχνίδια Serie Α, είναι 15 πάνω από την Ιντερ και έχουν ακόµα 17 παιχνίδια για να επιστρέψουν στην κατάκτηση του πρωταθλήµατος, πρώτη φορά µετά τη σεζόν 1989-90. Στον ιταλικό Νότο κρατούν µικρό καλάθι, αλλά ακόµα και αυτό δεν φτάνει για να µην επικρατήσει µια παραµόρφωση της πραγµατικότητας. Τα ξεσπάσµατα χαράς προς ό,τι πρόκειται να έρθει συνοδεύονται από µακρές παύσεις αγωνίας και, κάποιες στιγµές, απελπισίας για το αν αυτό που πρόκειται να ζήσουν µπορεί να χαλάσει από µια κατάρρευση που όµοιά της δεν έχει ξαναζήσει ο ποδοσφαιρικός κόσµος.
Οι παλιότεροι, βέβαια, θυµούνται τη σεζόν 1986-87. Το όνοµα Ντιέγκο βρίσκεται παντού στην πόλη, τόσες γενιές µετά. Η Νάπολη θυµάται -και δεν θέλει να ξεχάσει- τον θεό της. Αν ο αναγνώστης νοµίζει ότι αυτή η σχέση ήταν χωρίς πλοκή και εξαρτάτο µόνο από τις νίκες, πλάνη πλανάται. Μετά την κατάκτηση του UEFA το 1989, ο Μαραντόνα ζήτησε από τον πρόεδρο των «παρτενοπέι», Κ. Φερλάινο, να τον πουλήσει. Ο τελευταίος κράτησε τα µπόσικα και λίγες εβδοµάδες αργότερα ο Μαραντόνα επιδόθηκε σε ένα υβρεολόγιο απέναντι στους κατοίκους της Νάπολης, µε στόχο να τον µισήσουν και να απαιτήσουν εκείνοι τη φυγή του. Αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, τοποθετήσεις όπως «Είναι ο Θεός και ο Θεός δικαιούται να λέει ό,τι θέλει» ανήκαν στην πλειονότητα των θαυµαστών της οµάδας. Ουδείς ξεχνούσε -και ουδείς ήθελε να ξεχάσει- πώς τον έκανε ο Μαραντόνα να αισθάνεται.
Η υποδοχή
Τη χρονιά 1986-87, το απώτατο σηµείο συναισθηµατικής απάτης επισκέφθηκε έως και τον τελευταίο Ναπολιτάνο.Από τότε που το σύµβολο των «ποτρέρος», των καβαλάρηδων της Αργεντινής, πάτησε το πόδι του στη φτωχική πόλη, όλα άλλαξαν. Οι λέξεις γινόταν να περιµένουν, εξάλλου και οι επιστήµονες χρειάζονται χρόνο για να εξηγήσουν ένα καινοφανές γεγονός.Οι λέξεις βρήκαν, όµως, τον δρόµο τους, αρχής γενοµένης από το παιχνίδι της 13ης ∆εκεµβρίου 1986 στο «Σαν Σίρο», όταν η Νάπολι αντιµετώπισε τη Μίλαν. ∆εν υπήρχε κάποιος που περίµενε αβρή υποδοχή από τον ιταλικό Βορρά, αλλά οι Μιλανέζοι συµπεριφέρθηκαν στους Ναπολιτάνους σαν να ήταν ανθρωποειδή, σαν να ανήκαν στα κατώτατα στρώµατα της υπαρξιακής υποστάθµης. Ενα πανό στις κερκίδες αρκούσε για να το αναδείξει. Σε αυτό αναγραφόταν: «Απλυτοι Ναπολιτάνοι, θέλετε νερό;». Φυσικά, οι τιµωρίες σε ανάλογο συµβάν σήµερα θα έπεφταν µε τη σέσουλα, αλλά τότε το φίλτρο των µέσων κοινωνικής δικτύωσης, θριαµβευτικά και δίχως αµφισβήτηση, δεν είχε κάνει ακόµη την εµφάνισή του. Το παιχνίδι, όµως, τελείωσε 0-0. Η οµάδα του Οτάβιο Μπιάνκι, που δεν εκτιµάται αρκετά για τον ρόλο που διαδραµάτισε, γύρισε αβρόχοις ποσί στην πατρίδα της. Οταν ήρθε η ώρα του δεύτερου παιχνιδιού, στα τέλη Απριλίου του 1987, η Νάπολι µπορούσε σχεδόν να αγγίξει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ιταλίας. Στις 26 του µηνός, ένα πανό στις κερκίδες του «Σαν Πάολο», που πια ονοµάζεται «Diego Maradona», απάντησε σε εκείνο του «Σαν Σίρο». Σε αυτό αναγραφόταν : «∆εν θέλουµε νερό, έχουµε τον Μαραντόνα».
Ο«Πελούσα» ζωγραφίζει το πρώτο γκολ και ο Καρνεβάλε βάζει το δεύτερο, πριν µειώσει ο Πιερ Πάολο Βίρντις, στη νίκη της Νάπολι µε 2-1. Οι «γαλάζιοι» παραµένουν στην κορυφή της βαθµολογίας µαζί µε την Ιντερ, στους 36 βαθµούς. Η πλάκα είναι ότι στα τρία εναποµείναντα παιχνίδια ουδεµία εκ των δύο οµάδων νίκησε. Οµως η Ιντερ ηττήθηκε δύο φορές, ενώ οι «παρτενοπέι» έφεραν τρεις ισοπαλίες. Μετά τη λήξη του τελευταίου παιχνιδιού, του 1-1 µε την Ασκολι εκτός έδρας, που, σε συνδυασµό µε το 0-0 της Ιντερ εντός µε την Ελλάδα Βερόνα, εξασφάλισε το πρώτο πρωτάθληµα στην ιστορία της Νάπολι, στα σπίτια της πόλης δεν υπήρχε άνθρωπος.
Είχαν βγει όλοι έξω, στους δρόµους, για να πανηγυρίσουν. Κάποιοι, πιο νεαροί, µε την τεστοστερόνη τους να γράφει «Μαραντόνα» στους δρόµους, πέρασαν από το νεκροταφείο της πόλης. Μπήκαν µέσα και, µε µαρκαδόρο ανεξίτηλο, ένας από τους εξυπνάκηδες, που βρισκόταν σε καθεστώς αρέγονης έκστασης, έγραψε: «∆εν ξέρετε τι χάσατε».
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 18/2
