Ελεονώρα Μελέτη στην Απογευματινή: "Με τον αδερφό μου κάναμε άτυπα exit poll"

Η εικόνα που σχηµατίζεις για εκείνη βλέποντάς την στην τηλεόραση είναι αυτή της δυναµικής γυναίκας, που σίγουρα θα ήθελες για φίλη σου, για να σε συµβουλεύει, αφού οι απόψεις της είναι ουσιαστικές και στοχευµένες. Η πραγµατικότητα είναι πως η Ελεονώρα Μελέτη είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας και, για να φτάσει να γίνει αυτή η δυναµική και ολοκληρωµένη γυναίκα, η οποία διεκδικεί µία θέση στην ευρωοµάδα της Νέας Δημοκρατίας, δούλεψε πολύ µε τον εαυτό της.

Πώς πήρες την απόφαση να είσαι υποψήφια ευρωβουλευτής µε τη Ν.∆. και µάλιστα τελευταία στιγµή;

Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. Η πρόταση έγινε στο 90', πραγµατικά τελευταία στιγµή, και δεν είχα καθόλου χρόνο να επεξεργαστώ τα δεδοµένα µε τον τρόπο που τα επεξεργάζοµαι εγώ. Είµαι αρκετά αναλυτική στη σκέψη και πρέπει να εξαντλήσω όλα τα ενδεχόµενα και τα πιθανά σενάρια που µπορεί να φτιάξει το µυαλό µου για να πάρω µια απόφαση. Ισως όµως το γεγονός ότι δεν είχα πολύ χρόνο µε έκανε να πάρω την απόφαση µε λιγότερη λογική και περισσότερο συναίσθηµα. Και έτσι λοιπόν όντως βρέθηκα µέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να δέχοµαι την πρόταση που µου έγινε, η οποία ήταν και άκρως τιµητική.

Παράλληλα, δεν είχα και καµία απολύτως δέσµευση όσον αφορά τις τηλεοπτικές εµφανίσεις, γιατί η εκποµπή είχε ολοκληρωθεί, οπότε κι αυτό βοήθησε πάρα πολύ. Γιατί τα πράγµατα δεν θα ήταν έτσι αν η πρόταση είχε γίνει ενώ ήµουν εν ενεργεία παρουσιάστρια. Κάναµε ένα οικογενειακό συµβούλιο, γιατί θεωρώ ότι το πρότζεκτ αυτό είναι οικογενειακό και δεν βγαίνει αν δεν υπάρχει στήριξη από το σπίτι. Είπαµε, λοιπόν, τουλάχιστον ότι είναι χρέος µας αλλά και ανάγκη µας να το προσπαθήσουµε. Και ξεκίνησε η προσπάθεια αυτή.

Και πώς βιώνεις τώρα την προσπάθεια αυτή;

Είναι όλα πάρα πολύ ξένα για µένα και πολύ καινούργια. Προσπαθώ κάθε µέρα να µαθαίνω και περισσότερα. ∆ιότι όπως είπα και στην παρουσίαση της υποψηφιότητας, εµένα η προσέγγισή µου είναι αµιγώς κοινωνική και κυρίως ανθρωπιστική. Αλλά αυτό δεν σηµαίνει όµως ότι δεν πρέπει να γίνουν και οι απαραίτητες προσπάθειες και τα απαραίτητα «πολιτικά» βήµατα για να µπορέσεις να πεις ότι εκµεταλλεύεσαι όλα τα µέσα που έχεις στα χέρια σου ως ένας άνθρωπος που διεκδικεί µια θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είτε αυτό λέγεται µίντια, συνεντεύξεις, είτε λέγεται επαφή µε τον κόσµο που παίζει πάρα πολύ σηµαντικό ρόλο. Υπάρχουν λοιπόν κάποια κοµµάτια στα οποία εκεί είµαι άνετη, όπως για παράδειγµα τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης και σε κάποια άλλα, τα οποία δεν έχω κανένα απολύτως υπόβαθρο. ∆εν ήµουνα ένα πρόσωπο που κινείται στον πολιτικό χώρο για να πεις ότι έχω τις προσβάσεις µου στα πρόσωπα-κλειδιά.

Εποµένως, όλα αυτά πρέπει να κερδηθούν. Πράγµα δύσκολο, γιατί είναι πάρα πολύ µικρό το χρονικό διάστηµα της προεκλογικής εκστρατείας που έχεις να κάνεις και άλλα ταυτόχρονα. Έχω ευτυχώς ανθρώπους οι οποίοι εθελοντικά βρίσκονται στο πλευρό µου και πραγµατικά δίνουν ψυχή για όλο αυτό. Χαίροµαι πολύ γιατί αν µη τι άλλο θα βγω από αυτή την εµπειρία έχοντας κερδίσει την επαφή και µε νέα πρόσωπα, νέους φίλους, που είναι πραγµατικά πολύ σπουδαίο.

Η Ελεονώρα Μελέτη με τη συντάκτρια της «Κυριακάτικης Απογευματινής», Αλεξάνδρα Καϋμένου


Είχες επαφή µε την πολιτική;

Ναι, µεγάλωσα σε ένα σπίτι που όχι µόνο η µαµά και ο µπαµπάς, αλλά και η γιαγιά, ο παππούς, ο θείος, η θεία ήταν πολύ πολιτικοποιηµένοι, ταγµένοι παραδοσιακά όλη η οικογένεια στη «γαλάζια» παράταξη. Αυτό δεν σηµαίνει ότι «κληρονόµησα» την ψήφο ή τη στήριξη στη συγκεκριµένη παράταξη. Σίγουρα µε έχειεπηρεάσει όµως, γιατί υποστηρίζοντας µια παράταξη ταυτίζεσαι µε κάποιες πεποιθήσεις. Άρα ουσιαστικά οι πεποιθήσεις αυτές υπήρχαν και στο σπίτι, χωρίς όµως να σηµαίνει ότι δεν είχα προσωπικές αναζητήσεις. Επίσης έχω πολλές µνήµες από τις εκλογικές αναµετρήσεις. Θυµάµαι ότι οι γονείς µου δεν έχαναν ποτέ κάλπη.

Πολλές φορές πηγαίναµε να ψηφίσουµε µαζί στα σχολεία για να ρίξουµε την ψήφο και µετά πηγαίναµε να κάνουµε κάποιο κυριακάτικο τραπέζι µε φίλους, να πάµε παιδική χαρά στον Πειραιά, όπου µαζευόµασταν και παίζαµε. Και θυµάµαι χαρακτηριστικά ότι όταν κλείνανε οι κάλπες µε τον αδελφό µου παραδοσιακά κάναµε και ένα άτυπο exit poll. Tο πατρικό µου στον Πειραιά είναι σε πάρα πολύ κεντρικό σηµείο, πάνω στο Πασαλιµάνι, πάνω από τον Όµιλο του Ολυµπιακού και καταλαβαίνεις ότι όταν κλείνανε οι κάλπες την εποχή εκείνη έβγαιναν όλοι έξω. Ηταν η εποχή απόλυτου δικοµµατισµού. Νέα ∆ηµοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Θυµάµαι, λοιπόν, ότι µε το που έκλειναν οι κάλπες άρχιζαν τα αυτοκίνητα να πανηγυρίζουν το καθένα για τη δική του παράταξη, περιµένοντας τα αποτελέσµατα. Κι εµείς καθόµασταν στο µπαλκόνι και µετρούσαµε πόσα σηµαιάκια Νέας ∆ηµοκρατίας περνούσαν και πόσα του ΠΑΣΟΚ. Και προσπαθούσαµε να καταλάβουµε ποιος είναι νικητής της αναµέτρησης. Θυµάµαι επίσης εκείνες τις φοβερές εκπληκτικές συγκεντρώσεις όπου επικρατούσε λαοθάλασσα, µε σκηνοθεσία µε πλάνα και σκηνές που δεν τις βλέπεις πια.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου αν εκλεγείς;

Οι στόχοι είναι αυτοί που τέθηκαν και ως λόγοι για τους οποίους µου έγινε η πρόταση. Και όπως µου είπε και ο πρωθυπουργός όταν συναντηθήκαµε και τον ρώτησα το σκεπτικό της πρότασης αυτής, είναι να αποτελέσω και για χάρη της παράταξης, αλλά και για χάρη µιας µεγάλης µερίδας της κοινωνίας τη φωνή που θα µπορέσει να διεκδικήσει κάποια ζητούµενα για θέµατα που αφορούν την κοινωνική ατζέντα. Κάποιοι µπορεί να σκέφτονται τι δουλειά έχει µια τηλεπερσόνα στην Ευρωβουλή; Γιατί τη Μελέτη; ∆εν είµαι µόνο ένα τηλεοπτικό πρόσωπο και αυτό σίγουρα κάποιοι το ξέρουν, κάποιοι όµως δεν το ξέρουν. Παρ’ όλα αυτά όµως είναι πολλά τα χρόνια κατά τα οποία υπάρχει µια παράλληλη κοινωνική δράση, εθελοντική πρωτίστως, και θεωρώ ότι γι’ αυτή την αιτία συνεργαστήκαµε µε την κυβέρνηση και σε µια καµπάνια για την ενδοοικογενειακή βία κατά τη διάρκεια της πανδηµίας και αργότερα υποστηρίζοντας κάποιες ψυχικές δοµές για κακοποιηµένες γυναίκες. ∆ηλαδή, υπάρχει µια ευαισθητοποίηση γύρω από τα θέµατα, µια επαφή µε ανθρώπους οι οποίοι πραγµατικά αποτελούν µέλη τέτοιων οµάδων πιο ευάλωτων.

Είµαι πρέσβειρα σε κάποια ιδρύµατα εδώ και χρόνια που έχουν να κάνουν µε παιδιά, µε ειδικές ανάγκες, µε αυτισµό. Και στο πλαίσιο, ακόµα, των εκποµπών πάντα έβρισκα τον χώρο και τον χρόνο να κάνω και µια δική µου τοποθέτηση που θα είχε κάποιο κοινωνικό αποτύπωµα. Από την άλλη, στις εκποµπές που έχω κάνει κατά καιρούς έχω καταπιαστεί µε εγκλήµατα πάθους - δεν υπήρχε τότε ο όρος γυναικοκτονία. Εχω ασχοληθεί µε τα τρανς άτοµα, µε τα δικαιώµατα των οµόφυλων ζευγαριών, τις κακοποιηµένες γυναίκες, τον αυτισµό. Θεωρώ λοιπόν ότι όλο αυτό έχει δηµιουργήσει ένα υπόβαθρο που για κάποιους αποτέλεσε και αφορµή να µε σκεφτούν για µια τέτοια θέση.

Κι αν εκλεγείς, έχεις σκεφτεί πως θα πρέπει να αφήσεις την κόρη σου και τον άνδρα σου για αρκετές ηµέρες µέσα στον µήνα;

Ενα µέρος της ατζέντας και πολύ σηµαντικό είναι και η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο ρόλος της γυναίκας είναι δύσκολος, απαιτητικός, όχι γιατί δεν µπορούµε, αλλά γιατί έχουµε να παλέψουµε και µε κοινωνικά στερεότυπα, τα οποία διαιωνίζονται και πρέπει να σπάσουν. Από τότε που έγινα µητέρα, οι ανησυχίες που είχα εντάθηκαν γιατί πλέον δεν ήµουν µια δραστήρια γυναίκα καριέρας που πάλευε µε τα κοινωνικά στερεότυπα, γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια, αλλά ήµουν µια µάνα που έβλεπε την κόρη της να µεγαλώνει σε µια κοινωνία.

Για µένα ο βασικότερος ρόλος µου ήταν αυτός της µητέρας, αλλά µέσα στο πλαίσιο αυτό είναι πολύ σηµαντικό το παιδί να έχει και κάποια πρότυπα υγιή, όπως να βλέπει µια µητέρα η οποία ενδιαφέρεται για τους άλλους και ακολουθεί τα όνειρά της και ταυτόχρονα δίνει στο παιδί της το παράδειγµα του τι µπορεί να κάνει κι αυτό. Θεωρώ ότι αν υπάρχει και υποστήριξη από τον δικό µας τον οικογενειακό µηχανισµό, που είναι πολύ καλά κουρδισµένος, η Αλεξάνδρα θα κερδίσει από αυτό. Τα πρώτα χρόνια αφιερώθηκαν αποκλειστικά στο παιδί. Εβαλα την καριέρα µου σε δεύτερη µοίρα, που κανείς δεν το περίµενε αυτό από µένα. Ούτε εγώ η ίδια δεν το περίµενα. Εποµένως είχαµε την ευκαιρία αυτά τα 3 - 4 πρώτα χρόνια να χτίσουµε τόσο υγιείς δεσµούς.

Νιώθεις πλέον, έπειτα από όσα έχεις βιώσεις, ότι πατάς καλύτερα στα πόδια σου;

Πατάω γερά, αλλά έχει κόπο από πίσω. ∆εν γεννήθηκα έτσι. Ο κόσµος έχει την αίσθηση ότι είµαι µαγκάκι Πειραιωτάκι. Για να φτάσω σε σηµείο να τα πω έξω από τα δόντια, έχω καταπιεί πάρα πολλά. Εχω υπάρξει το παιδί που καθόταν στη γωνία και δεν µιλούσε. Αρρώσταινα στον λαιµό επειδή δεν µιλούσα. ∆εν µπορούσα να εκφράσω αυτά που ήθελα. Ε, κάποια στιγµή λοιπόν, όταν σε πιάνουν από τη µύτη και σκας, πρέπει να βρεις τον χώρο σου, τη θέση σου και τον εαυτό σου µέσα σε όλο αυτό που σε κάνει να πνιγείς.

Πότε ένιωσες ότι σκας;

Ένιωθα ότι δεν κούµπωνα και 100% σε αυτά που γίνονταν γύρω µου. ∆εν ένιωθα πληρότητα και ευτυχία µε πράγµατα που µπορεί να γέµιζαν τους άλλους ανθρώπους. Είχα πιο υπαρξιακές αναζητήσεις σε κάποια θέµατα. ∆εν ένιωθα δηλαδή στα φοιτητικά µου χρόνια ότι στόχος µου µετά το πτυχίο είναι να βρω έναν άνθρωπο να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. ∆εν υπήρχε σαν ανάγκη ούτε σαν σκέψη. Μέσα µου ένιωθα ότι θέλω να δηµιουργήσω. Με απασχολούσαν θέµατα όπως η οικολογία. Στα νιάτα µου είχα τέτοιες ανησυχίες.

Εποµένως εκεί συνειδητοποίησα ότι σίγουρα δεν θα έχω µια συµβατική ζωή. Αποδείχθηκε στην πράξη έτσι. Εκεί που ένιωσα όµως ότι πραγµατικά σκάω και πως πρέπει να βρω έναν τρόπο να κάνω ξεκάθαρα τα όριά µου, να διεκδικώ αυτά που θέλω, να µιλάω όταν κάτι µε ενοχλεί, να βάζω τους ανθρώπους στη θέση τους, όταν καταπατούνται τα δικά µου δικαιώµατα και όρια, ήταν όταν συστήθηκα στον κόσµο.


Τι έγινε, δηλαδή, τότε;

Επιχειρήθηκε να µπω σε ένα καλούπι. Και ο χώρος µας δυστυχώς δεν µε υποδέχτηκε µε ευγένεια. Τότε δεν είχαµε τη λέξη µπούλινγκ, αλλά είχαµε τη λέξη διασυρµό, τον οποίο εγώ τον βίωσα. Εφτασα σε σηµείο να αρρωστήσω ψυχικά και σωµατικά. Το µήνυµα πίσω από όλο αυτό είναι ότι υπάρχει ένας δρόµος προς τη λεγόµενη ψυχική ανθεκτικότητα, που αν τον περπατήσεις µετά γίνεσαι ένας άνθρωπος ο οποίος λέει τα πράγµατα έξω από τα δόντια, βάζει τα όριά του, διεκδικεί τα δικαιώµατά του, τα θέλω του, τα έχει καλά µε όλους, αλλά πρωτίστως µε τον εαυτό του.

Από το κορίτσι µε τις πολλές ανησυχίες, που έσπαγε τα κοινωνικά στερεότυπα, πώς έφτασες τελικά να κάνεις παιδί και να µείνεις και τέσσερα χρόνια µαζί της;

Πιστεύω πάρα πολύ στην εξέλιξη του ανθρώπου. Σίγουρα ωριµάζοντας δεν είµαι η ίδια που ήµουν στα 22. Έχω ζήσει τις εµπειρίες µου, έχω κάνει τα ταξίδια µου, έχω κάνει τις γνωριµίες µου, ταξίδεψα, διασκέδασα. Ερωτεύτηκα. ∆εν πήγα και είπα ένα πρωί ότι εγώ τώρα που έχω κάνει όλα αυτά θέλω να πάω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Ήμουν ένας άνθρωπος που απολάµβανε τη ζωή και έλεγα αν θέλει να έρθει, θα έρθει. Ηρθε. Ερωτεύτηκα παράφορα. Με ερωτεύτηκαν. Και ξέρεις, εγώ όταν ερωτεύοµαι δεν βάζω φίλτρα. ∆εν υπάρχουν ταβάνια. Υπήρχαν κάποια προαπαιτούµενα, τα οποία τα βρήκα αµέσως µε τον Θοδωρή. Και πάνω στον έρωτα και στην καψούρα ήρθε κι ένα παιδί µε τον πιο φυσικό, απρόβλεπτο, µυστηριώδη, αλλά ταυτόχρονα και µαγικό τρόπο που θα µπορούσε να έρθει. Είναι παιδί του έρωτα η Αλεξάνδρα. Τη βλέπουµε και ξέρουµε πως έχει ενσαρκώσει το συναίσθηµα που εµείς ζούσαµε εκείνη την περίοδο.

Είπες πριν ότι δεν ήσουν µαγκάκι, Πειραιωτάκι όµως ήσουν. Τι θυµάσαι από τον Πειραιά εκείνων των χρόνων;

Μεγάλωσα στο Πασαλιµάνι. Εχω περάσει την εποχή που µπορούσαµε και παίζαµε στις γειτονιές. Μέναµε σε πολύ κεντρικό δρόµο, αλλά δίπλα στη θάλασσα, οπότε καταλαβαίνεις ότι έχω και µια αγάπη για την πόλη αυτή. Εµεινα εκεί µέχρι τα 27 µου. Εχω πάρα πολύ ωραίες παιδικές αναµνήσεις. Μου άρεσε πάρα πολύ να περπατάω κάτω στα τείχη. Την περίοδο της προετοιµασίας για τις Πανελλήνιες έκανα τη βόλτα µου 45 λεπτά, από το σπίτι µου µέχρι απέναντι στην Αγία Αικατερίνη και από εκεί µέχρι το τέλος του φάρου. Εκεί έχω ερωτευθεί, εκεί έχω βγάλει τα σκυλιά µου άπειρες βόλτες, έχω κάτσει να σκεφτώ κοιτώντας τον φάρο και ακούγοντας µουσική.


Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»